Book,Page,LineNumber,Text
12,0048,001,ให้ได้สันนิษฐานสิ่งที่เป็นธรรมและมิเป็นธรรม  นำให้นิยมในปฏิบัติ 
12,0048,002,อันชอบ.   เหล่าวัชชีบุตรภิกขุได้ข่าวดังนั้นแล้ว  ก็หาโทษว่าไม่เห็น
12,0048,003,ความผิด คิดกันจะทำอุกเขปนียกรรมแก่พระยสอีกเล่า   แต่พระเถร-
12,0048,004,เจ้าเสร็จกิจก็หลีกไปเสียแล้ว.   ฝ่ายพระยสก็เที่ยวแจ้งประพฤติเหตุนั้น
12,0048,005,แก่พระเถรเจ้าผู้เป็นคณะปาติโมกข์ทั้งหลาย  ได้ภิกขุชาวเมืองปาวายและ
12,0048,006,อวันตินครเป็นพรรคพวก  คิดจะระงับอธิกรณ์นั้น.   ฝ่ายภิกขุ
12,0048,007,วัชชีบุตรทราบข่าวดังนั้น  ก็ขวนขวายแสวงหาพรรคพวกเหมือนกัน
12,0048,008,แต่งสมณบริขารเป็นของกำนัล  นำไปถวายพระเรวตเถรเจ้าเพื่อจะ
12,0048,009,ขอให้เข้าด้วย  ท่านก็มิรับ  และขับภิกขุผู้อุปัฏฐากอันเป็นนายหน้าเข้า
12,0048,010,มาว่ากล่าวเสียด้วย.   ในชั้นต้นพระเจ้ากาลาโศกราช  ผู้ครองกรุง
12,0048,011,ปาตลีบุตร  เป็นอิสราธิบดีในมคธประเทศ  แผ่ราชอาณาเขตมาถึง
12,0048,012,แคว้นวัชชี  ไม่ทรงแจ้งเหตุ  ก็เข้าด้วยพวกภิกขุวัชชีบุตร  ภายหลัง
12,0048,013,นางนันทเถรีผู้พระน้องนางทูลความเป็นไปให้ทรงทราบตามที่ถูกที่ผิด
12,0048,014,พระองค์ก็ละพวกถือวิปริตนั้นเสีย  กลับอุปถัมภ์พวกภิกขุฝ่ายธรรม-
12,0048,015,วาที  ให้มีกำลังระงับอธิกรณ์นั้นได้.   ในกาลนั้น  พระสงฆ์หมู่ใหญ่
12,0048,016,ก็สมมุติพระเถรเจ้า ๘ องค์   ให้เป็นภารธุระในที่จะระงับอธิกรณ์
12,0048,017,แยกกันเป็นธรรมวาทีฝ่ายหนึ่ง  อธรรมวาทีฝ่ายหนึ่ง  ครั้นแล้วก็ไป
12,0048,018,สู่วาลุการามเมืองไพศาลี  ประชุมกันเป็นสังฆสันนิบาตชำระวัตถุ ๑๐
12,0048,019,ประการนั้น  พระเรวตเถรเจ้าเป็นผู้ปุจฉา  พระสัพพกามีมหาเถรเจ้าเป็น
12,0048,020,ผู้วิสัชนา  วินิจฉัยเด็ดขาดลงไปว่า  วัตถุ ๑๐ ประการนั้นผิดพระ-
12,0048,021,พุทธบัญญัติ  ให้เกิดอาบัติโทษแก่ภิกขุผู้ล่วงละเมิดทั้งนั้น.   ครั้นระงับ