Book,Page,LineNumber,Text
12,0030,001,ราชาคาเร   ในพระตำหนักในสวนอุทยานอันชื่อว่าอัมพลัฏฐิกาใน 
12,0030,002,ระหว่างเมืองราชคฤห์กับบ้านนาฬันทคามต่อกัน.   กํ  อารพฺภ  พระ-
12,0030,003,พุทธองค์เจ้าปรารภบุคคลผู้ใดให้เป็นเหตุเป็นปัจจัยเล่า  จึงตรัสเทศนา
12,0030,004,พรหมชาลสูตร ?   สุปฺปิยญฺจ  ปริพฺพาชกํ  พฺรหฺมทตฺตญฺจ  มาณวํ
12,0030,005,พระเจ้าข้า  พระพุทธองค์เจ้าปรารภสุปปิยปริพาชก  กับพรหมทัตต-
12,0030,006,มาณพกล่าวถ้อยคำที่เป็นข้าศึกต่อกัน  คือข้างสุปปิยปริพาชกผู้เป็นชีต้น
12,0030,007,นั้นตั้งใจนินทาพระรัตนตรัย   ฝ่ายพรหมทัตตมาณพผู้เป็นอันเตวาสิกนั้น
12,0030,008,ตั้งใจสรรเสริญพระรัตนตรัย  ถ้อยคำชีต้นกับลูกศิษย์นั้นไม่เข้ากันเลย
12,0030,009,ชีต้นนินทา  ลูกศิษย์สรรเสริญ.
12,0030,010,สุทํ  ดังได้ยินมา  ในสมัยครั้งหนึ่ง  สมเด็จพระพุทธองค์พา
12,0030,011,พระสงฆ์เป็นอันมากประมาณ  ๕๐๐ พระองค์  แวดล้อมเป็นบริวารออก
12,0030,012,จากเมืองราชคฤห์  เสด็จตามมรรคาจะไปสู่บ้านนาฬันทคาม  งามไป
12,0030,013,ด้วยอิริยาบถและสิริวิลาสหาที่จะอุปมามิได้   ฝ่ายพระสงฆ์นั้น  ลำดับ
12,0030,014,ผ้าและบาตรห้อยเหนืออังสา  มีพระอิริยาบถละมุลละม่อม  แวดล้อม
12,0030,015,สมเด็จพระพุทธเจ้ามา  ดูงามทั้งพระองค์ทั้งพระสงฆ์บริวาร.   ตทา  ใน
12,0030,016,กาลเมื่อสุปปิยปริพาชก  พาศิษย์ทั้ง  ๕๐๐ มีพรหมทัตตมาณพเป็นประธาน
12,0030,017,เดินตามมรรคามาในเบื้องหลังแห่งสมเด็จพระพุทธเจ้านั้น   ฝ่ายสุปปิย-
12,0030,018,ปริพาชกแลเห็นสมเด็จพระพุทธเจ้างามไปด้วยสิริวิลาส  ดูพระสงฆ์เล่า
12,0030,019,ก็งามบริบูรณ์  มีแต่ผ้าและบาตรไม่รุงรัง  เรียบร้อยตามเสด็จมา  แลดู
12,0030,020,ศิษย์ของอาตมา  น่าเกลียดน่าชังพะรุงพะรังด้วยหิ้วหาบคอนถุงไถ้
12,0030,021,หม้อข้าวหม้อแกงเป็นต้นไปข้างหน้า  วิ่งหยอกกันไป  ไม่มีกิริยาเลย