Book,Page,LineNumber,Text
07,0041,001,นั้น  ประหนึ่งอันธรรมนิยามแห่งพระบารมีธรรมของพระมหาบุรุษ  
07,0041,002,หากบันดาลให้เป็นไป  กาลเมื่อพระองค์มีพระประสงค์  ด้วยจะให้เป็น
07,0041,003,พยานรู้เห็นประจักษ์ตาในทุกรกิริยาทุกขัปปธาน  จึงได้มากระทำวัต-
07,0041,004,ปฏิบัติพระองค์ตลอดมา  ครั้นเมื่อเวลามีประโยชน์ด้วยกายวิเวกเงียบ
07,0041,005,สงัดในทางปฏิบัติภายในจิต  แม้ผู้มีอยู่ชิด  ณ  ที่เดียวกันไม่พึงเป็นพยาน
07,0041,006,รู้เห็นได้ จึงได้ละพระองค์ไว้  หลีกไปเสียจากที่นั้น  ด้วยประการ-
07,0041,007,ฉะนี้.
07,0041,008,ตรัสรู้
07,0041,009,ปางเมื่อเบญจวัคคีย์หลีกหนีไปจากที่นั้นแล้ว  พระมหาบุรุษเจ้า
07,0041,010,็ก็ทรงสงัดด้วยกายวิเวก ส้องเสพพระอาหารหยาบมีข้าวสุก  ขนมกุมมาส
07,0041,011,เป็นต้นโดยลำดับ  ให้พระกายมีกำลังดำรงเป็นปกติแล้ว ทรงสืบต่อ
07,0041,012,พากเพียรพยายามในสมาบัติมิได้ช้า  อาศัยประโยคอันชอบ  ความเพียร
07,0041,013,อันชอบ  กระทำในจิตโดยชอบ  พระองค์ได้ละนีวรณ์ทั้ง ๕ คือ
07,0041,014,กามฉันท์  พยาบาท  ถีนมิทธะ  อุทธัจจกุกกุจจะ  วิจิกิจฉา  ให้ปราศ
07,0041,015,ไปโดยวิปขัมภนปหาน  บรรลุมหรคตรูปาวจรฌานทั้ง ๔ คือปฐมฌาน
07,0041,016,ความเพ่งที่ ๑  มีองค์  ๕ คือ  วิตก  วิจาร  ปีติ  สุข  เอกัคคตา  และ
07,0041,017,ทุติยฌาน  ความเพ่งที่ ๒  มีองค์  ๒  คือ  สุขและเอกัคคตา  และ
07,0041,018,ตติยฌาน  ความเพ่งที่ ๓ มีองค์  ๒ คือ  สุขและเอกัคคตา  และ
07,0041,019,จตุตถฌาน  ความเพ่งที่ ๔ มีองค์ ๒ คือ อุเบกขาและเอกัคคตา  และ
07,0041,020,แคล่วคล่องชำนาญด้วยดี เป็นจิตตวิเวก  ควรเป็นบาทที่ตั้งแห่งอภิญญา
07,0041,021,คุณเป็นจรณะอันใกล้แก่วิชชาฉะนี้แล้ว  แต่นั้นกาลล่วงไป ๆ  ถึงวันที่