Book,Page,LineNumber,Text
07,0039,001,เลิกทุกรกิริยา  
07,0039,002,ครั้งนั้น  พระมหาบุรุษเจ้า  ทรงพระดำริปรารภถึงความเสวย
07,0039,003,ทุกขเวทนา  เกิดเพราะความเพียรนั้นว่า สมณพราหมณ์เหล่าใดเหล่า
07,0039,004,หนึ่ง  ได้เสวยทุกขเวทนาอันกล้าหยาบเผ็ดร้อย  เกิดเพราะความเพียร
07,0039,005,ในกาลล่วงแล้ว  สมณพราหมณ์เหล่านั้น  ได้เสวยทุกขเวทนาเกิด
07,0039,006,เพราะความเพียรเป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย ณ บัดนี้หาล้นเหลือเกิน
07,0039,007,กว่านี้ไม่.  ถึงสมณพราหมณ์ซึ่งจักเสวยทุกขเวทนาเกิดเพราะความเพียร
07,0039,008,ในอนาคตกาลเล่า  ก็จักเสวยทุกเวทนาเป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย
07,0039,009,อยู่ ณ บัดนี้  จักไม่มากกว่านี้ไป.  ถึงสมณพราหมณ์ซึ่งเสวยทุกขเวทนา
07,0039,010,เกิดเพราะความเพียรอยู่ ณ กาลปัจจุบันนี้เล่า  ก็ย่อมเสวยทุกขเวทนา
07,0039,011,เป็นอย่างยิ่งอยู่เพียงเราได้เสวย ณ บัดนี้  จะไม่มากเกินกว่านี้ไป. ก็แล
07,0039,012,เราไม่ได้บรรลุประสบอุตริมนุสสธรรมอลมริยญาณทัสสนะวิเศษ ด้วย
07,0039,013,ทุกรกิริยาอันเผ็ดร้อนอันนี้เลย  หรือหนทางเพื่อจะตรัสรู้  จะพึงเป็นอย่าง
07,0039,014,อื่นจากทุกรกิริยานี้.
07,0039,015,ครั้งนั้น  ประหนึ่งอันนิยาม  ซึ่งจะนำความเป็นพระสยัมภูมา  หาก
07,0039,016,ดลบันดาลให้พระมหาบุรุษเจ้าทรงพระดำรงถึงความหลัง  ครั้งเสด็จนั่ง
07,0039,017,ณ  ร่มไม้หว้าอันเย็น ณ สถานการงานแห่งท้าวสุทโธทนาสักกาธิบดีผู้พระ
07,0039,018,บิดานั้นว่า  อภิชานามิ  โข  ปนาหํ  ปิตุ สกฺกสฺส กมฺมนฺเต  สีตาย
07,0039,019,ชมฺพุจฺฉายาย  นิสินฺโน  วิวิจฺเจว กาเมหิ  วิวิจฺจ  อกุสเลหิ  ธมฺเมหิ
07,0039,020,สวิตกกฺกํ  สวิจารํ  วิเวกซํ  ปีติสุขํ  ป€มํ  ฌานํ  อุปสมฺปชฺช  วิหริตา
07,0039,021,เออเราจำได้อยู่  เราได้นั่ง ณ เงาไม้หว้าอันเย็น ณ การงานแห่งท้าว