Book,Page,LineNumber,Text
07,0033,001,สมณะหรือพราหมณ์เหล่าหนึ่งเหล่าใด  หลีกออกเสียจากกามทั้งหลาย   
07,0033,002,ด้วยกายและจิตอยู่แล้ว  ความชอบใจ  ความรักใคร่  ความสยบ  ความ
07,0033,003,อยาก  ความกระวนกระวายเพราะกาม  ยึดกามทั้งหลายเป็นอาธารวิสัย
07,0033,004,ที่รองเล่า  สมณพราหมณ์เหล่านั้น ก็ได้ละเสียด้วยดี  ณ ภายในแล้ว
07,0033,005,สงบระงับคืนด้วยดีแล้ว  สมณพราหมณ์เหล่านั้น  แม้ถึงมาเสวยทุกข-
07,0033,006,เวทนากล้าหยาบเผ็ดร้อนเกิดเพราะความเพียร  หรือแม้ไม่ได้เสวยทุกข-
07,0033,007,เวทนากล้าหยาบเผ็ดร้อนเกิดเพราะความเพียงก็ดี  ก็เป็นภัพพบุคคลควร
07,0033,008,เพื่อปัญญาอันรู้อันเห็น  ควรเพื่อจะตรัสรู้ด้วยดีอย่างยิ่งได้  มีอุปไมย
07,0033,009,ฉะนั้น.  อุปมา  ๓ ข้อเป็นอนวัศวริยะ  พระมหาบุรุษเจ้าไม่เคยได้ยิน
07,0033,010,ได้ฟังมาแต่ในกาลก่อนเลย  ได้มาปฏิภาณแจ่มแจ้งเป็นวิสยญาณโคจร
07,0033,011,ของพระมหาบุรุษเจ้าขณะเมื่อเสด็จนั่ง ณ ภูมิภาคอันเป็นที่ควรตั้งความ
07,0033,012,เพียรของกุลบุตรผู้มีประโยชน์ด้วยความเพียรนั้น.
07,0033,013,ทรงบำเพ็ญทุกรกิริยา
07,0033,014,ครั้นนั้น  พระมหาบุรุษเจ้าทรงกลัวนัก  แต่อกุศลธรรมอันจะ
07,0033,015,ครอบงำจิตมีกามวิตกเป็นต้น  ทรงพระดำริเริ่มความเพียร  วาระทีแรก
07,0033,016,พระมหาบุรุษกดพระทนต์เบื้องต่ำด้วยพระทนต์เบื้องบน  กดพระตาลุ
07,0033,017,ด้วยพระชิวหา  บีบคั้นจิตด้วยจิตให้เร่าร้อนนัก  ทรงประพฤติ
07,0033,018,อยู่ฉะนั้น  พระเสโทก็ไหลซ่านจากพระกัจฉประเทศ  (คือรักแร้)
07,0033,019,ทั้ง ๒ ประหนึ่งบุรุษกำลังน้อยอันบุรุษกำลังมากจับในศีรษะ  หรือใน
07,0033,020,คอในบ่า  แล้วบีบคั้นกดลงไว้ฉะนั้น.  แม้เกิดทุกขวิการ  พระเสโท