Book,Page,LineNumber,Text
06,0035,001,ทำปริกัปว่า   ถ้ามีผู้เห็นตนถือของในเขตเพียงเท่านั้น ๆ  จะไม่เอา  
06,0035,002,จะทำเป็นชมเล่น  เอาออกไปพ้นเขตนั้นได้แล้วจึงจะเอา.  วินิจฉัย
06,0035,003,ดังนั้นความไม่ชัด  เพราะในเวลาที่ทำปริกัปนั้น  ยังไม่มีไถยจิต
06,0035,004,ลงโดยส่วนเดียว.  
06,0035,005,ภิกษุนำของควรแก่ค่าภาษีมา  จะผ่านที่เก็บภาษี  ซ่อนของ
06,0035,006,เหล่านั้นเสีย  หรือของมาก  ซ่อนให้เห็นแต่น้อย  ดังนี้  ต้องอาบัติ
06,0035,007,ถึงที่สุดขณะนำของนั้นล่วงพ้นเขตเก็บภาษี.  เพื่อจำง่าย  ควรเรียก
06,0035,008,ว่า  ตระบัด.  อวหารบทนี้แปลจากบทอื่นทั้งนั้น.  บทอื่นเพ่งเอา
06,0035,009,ทรัพย์เป็นของผู้อื่น  ภิกษุเอามาเป็นของตน  บทนี้เพ่งทรัพย์ของตน
06,0035,010,แต่จะต้องเสียให้แก่ผู้ปกครองบ้านเมืองที่ตนนำของผ่านเข้าไป.  ข้อนี้
06,0035,011,แสดงให้เห็นว่า  ฝ่ายพระยอมนับถือกรรมสิทธิ์ของท่านผู้ครองบ้าน
06,0035,012,เมือง  ในที่จะเก็บภาษีจากสินค้าทั้งหลาย  เมื่อจะผ่านทางเข้าไป  จึง
06,0035,013,จำจะต้องเสียทรัพย์  ซึ่งท่านจะพึงได้จากตนตามจำนวนสินค้า.  กิริยา
06,0035,014,เช่นนี้  เป็นความเสียความหายแก่คนสามัญมาแล้ว  จึงได้จัดเข้าไว้ใน
06,0035,015,พวกอาหาร  ในคัมภีร์วิภังค์เรียกชื่อว่า  สุงกฆาตะ.
06,0035,016,ภิกษุชักชวนกันไปทำโจรกรรม  ลงมือบ้าง  มิได้ลงมือบ้าง
06,0035,017,ต้องอาบัติถึงที่สุดด้วยกันทั้งนั้น.  เพื่อจำง่าย  ควรเรียกว่า  ปล้น.
06,0035,018,อวหารมาในอรรถกถา  ควรกล่าวไว้ในที่นี้  ๓  อย่าง  คือ:-
06,0035,019,ภิกษุทำของปลอม  เช่นทำเงินปลอม  ทำทองปลอม  ชั่งของ
06,0035,020,ตวงของด้วยเครื่องชั่งเครื่องตวงอันโกง  ต้องอาบัติด้วยทำสำเร็จ.  เพื่อ
06,0035,021,จำง่าย  ควรเรียกว่า  หลอกลวง.