Book,Page,LineNumber,Text
06,0027,001,กัณฑ์ที่  ๔    
06,0027,002,ปาราชิก  
06,0027,003,ศัพท์นี้  เป็นคุณบทของอาบัติ  แปลว่า  ยังผู้ต้องให้พ่าย.   เป็น
06,0027,004,"คุณบทของบุคคล  แปลว่า  ผู้พ่าย,  เป็นคุณบทของสิกขาบท  แปลว่า"
06,0027,005,ปรับอาบัติปาราชิก.  ในที่นี้  เป็นชื่อของสิกขาบทมี ๔  สิกขาบท.
06,0027,006,สิกขาบทที่ ๑  ว่า  ภิกษุใด   ถึงพร้อมด้วยสิกขาและธรรมเนียม
06,0027,007,เลี้ยงชีพร่วมกันของภิกษุทั้งหลายแล้ว  ไม่กล่าวคืนสิกขา  ไม่ได้ทำให้
06,0027,008,แจ้งความเป็นผู้ถอยกำลัง   [คือความท้อแท้]  จะพึงเสพเมถุนธรรม
06,0027,009,โดยที่สุดแม้ในดิรัจฉานตัวเมีย  ภิกษุนี้เป็นปาราชิก  ไม่มีสังวาส  [คือ
06,0027,010,ธรรมเป็นเหตุอยู่ร่วมกับภิกษุอื่น].
06,0027,011,คำว่า   ภิกษุ  ในที่นี้  ควรจะได้แก่ภิกษุทั้ง ๓ เหล่า  แต่ในคัมภีร์
06,0027,012,วิภังค์ท่านกล่าวว่า  ได้แก่ภิกษุที่สงฆ์อุปสมบทให้   ด้วยญัตติจตุตถกรรม
06,0027,013,คำนี้ส่อว่า  คัมภีร์วิภังค์เรียงทีหลัง  ครั้งนั้น  มีแต่ภิกษุที่สงฆ์อุปสมบท
06,0027,014,ให้  ท่านจึงกล่าวไว้ดังนั้น.  ภิกษุนั้น  เบื่อหน่ายในการประพฤติพรหม-
06,0027,015,จรรย์แล้ว  บอกลาสิกขาถือเพศเป็นอนุปสัมบันก็ได้.  แต่เธอไม่ได้
06,0027,016,บอกลสิกขา   ยังคงถือเพศเป็นภิกษุอยู่  และจะพึงเสพเมถุนธรรม
06,0027,017,คือการของคนคู่กันทั้งเป็นภิกษุ   เธอต้องอาบัติปาราชิก  เป็นผู้พ่าย
06,0027,018,จากหมู่ไม่มีสังวาส  คือ ธรรมเป็นเหตุอยู่ร่วมกับภิกษุทั้งหลายอีก  คือ
06,0027,019,ขาดอำนาจอันชอบธรรม  ในที่จะถือเอาประโยชน์แห่งความเป็นภิกษุ
06,0027,020,เช่น  ขาดจากสิกขาอันมีเสมอกับภิกษุ  กล่าวคือขาดจากความปกครอง
06,0027,021,ไม่ได้เข้าอุโบสถ ปวารณา  และสังฆกรรมกับสงฆ์อีก.