Book,Page,LineNumber,Text
06,0023,001,ภิกษุในธรรมวินัยนี้  เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์ในศีล  เป็นผู้ทำพอประมาณ  
06,0023,002,ในสมาธิ  เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา  [คือเป็นโสดาบัน  เป็น
06,0023,003,สกทาคามี]   บ้างก็มี  เป็นผู้ทำให้บริบูรณ์  ทั้งในศีล  ทั้งในสมาธิ  แต่
06,0023,004,เป็นผู้ทำพอประมาณในปัญญา  [คือเป็นอนาคามี]  บ้างก็มี   เป็นผู้ทำ
06,0023,005,ให้บริบูรณ์  ทั้งในศีล  ทั้งในสมาธิ  ทั้งในปัญญา  [คือเป็นอรหันต์]  
06,0023,006,บ้างก็มี   เธอย่อมล่วงสิกขาบทเล็กน้อยบ้าง   ย่อมออกจากอาบัติบ้าง.
06,0023,007,เหตุไฉนจึงเป็นอย่างนั้น.  ภิกษุทั้งหลาย  เหตุว่าไม่มีใครกล่าวความเป็น
06,0023,008,คนอาภัพ   [คือไม่อาจบรรลุโลกุตตรธรรม]   เพราะเหตุล่วงสิกขาบทนี้.
06,0023,009,ก็แต่ว่าสิกขาบทเหล่าใด  เป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์  สมควรแก่
06,0023,010,พรหมจรรย์  เธอเป็นผู้มีศีลยั่งยืน  เป็นผู้มีศีลมั่นคง  ในสิกขาบท
06,0023,011,เหล่านั้น  สมาทานศึกษาอยู่ในสิกขาบททั้งหลาย.  ภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุ
06,0023,012,ผู้ทำได้ดีเพียงเอกเทศ  ย่อมทำได้ดีเพียงเอกเทศ   ผู้ทำให้บริบูรณ์ได้
06,0023,013,ย่อมทำให้บริบูรณ์  อย่างนี้แล  ภิกษุทั้งหลาย  เราจึงกล่าวว่าสิกขาบท
06,0023,014,"ทั้งหลายหาเป็นหมันไม่.""   พระสูตรนี้มาในวรรคที่ ๔  แห่งทุติยปัณณา-"
06,0023,015,สกะติกนิบาต  อังคุตตรนิกาย  ขึ้นที่หน้า  ๓๐๑  แห่งฉบับพิมพ์ของหลวง
06,0023,016,ผู้ต้องการจงพลิกดูเถิด.  ตามพระสูตรนี้   ยังจัดสิกขาบทที่มาในพระ-
06,0023,017,ปาติโมกข์เป็นสำคัญ  ที่ว่าเป็นเบื้องต้นแห่งพรหมจรรย์บ้างก็มี  เป็น
06,0023,018,สิกขาบทเล็กน้อยบ้างก็มี.  ในที่นี้จัดเอาสิกขาบทที่มาในพระปาติโมกข์
06,0023,019,ทั้งมวลเป็นสิกขาบทสำคัญ  ก็กว้างกว่าในพระสูตรอยู่แล้ว.
06,0023,020,สิกขาบทมาในพระปาติโมกข์
06,0023,021,บาลีพระสูตรซึ่งแปลมาไว้ในที่นี้แสดงว่า  สิกขาบทมาในพระ-