Book,Page,LineNumber,Text
06,0018,001,อาบัติที่ต้องด้วยอาการ  ๖  นี้  อย่างใดอย่างหนึ่ง  เป็นหน้าที่
06,0018,002,ของภิกษุผู้ต้อง  จะทำคืนด้วยวิธีนั้น ๆ   ดังกล่าวแล้วในหนหลัง  ถ้า  
06,0018,003,ปิดบังทอดธุระเสีย  เป็นหน้าที่ของภิกษุอื่นผู้รู้เห็นจะพึงตักเตือนภิกษุ
06,0018,004,นั้นเองด้วยเมตตาในเธอ  หรือถ้าดื้อดึง  แม้จะพึงโจทท้วงห้ามการฟัง  
06,0018,005,พระปาติโมกข์ในท่ามกลางสงฆ์   ด้วยเห็นแก่พระศาสนา  และเป็น
06,0018,006,หน้าที่ของสงฆ์จะพึงทำตามสมควรแก่พระธรรมวินัย.    เหตุดังนั้น
06,0018,007,ภิกษุควรประพฤติตนเป็นคนซื่อตรง  ให้สมเป็นที่วางพระหฤทัยของ
06,0018,008,พระศาสดา.   กิริยาที่ประพฤติให้เสียความวางใจของท่าน  ย่อมเลวทราม
06,0018,009,ไม่สมควรแก่สมณะเลย.
06,0018,010,อานิสงส์พระวินัย
06,0018,011,พระวินัยนั้น  ภิกษุรักษาดีโดยถูกทางแล้ว  ย่อมได้อานิสงส์
06,0018,012,คือความไม่ต้องเดือดร้อนใจซึ่งเรียกว่าวิปฏิสาร.  ภิกษุผู้ประพฤติ
06,0018,013,ย่อหย่อนทางพระวินัยย่อมได้วิปฏิสาร   เพราะทำอนาจารผิดกฎหมาย
06,0018,014,บ้านเมือง   ถูกจับกุมและถูกลงโทษบ้าง  ถูกดูหมิ่นบ้าง  ไม่มีคนนับถือ
06,0018,015,จะเข้าหมู่ภิกษุผู้มีศีลก็หวั่นหวาดกลัวจะถูกโจทท้วง  แม้ไม่มีใครว่า
06,0018,016,อะไรก็ตะขิดตะขวงใจไปเอง  ที่สุดนึกขึ้นมาถึงตน  ก็ติเตียนตนเองได้
06,0018,017,ไม่ได้ปีติปราโมทย์.   ฝ่ายภิกษุผู้นิยมในพระวินัย  แต่ขาดความเข้าใจ
06,0018,018,เค้าเงื่อน  พอใจจะถือให้ได้ตรงตามตำรับ  ให้เหมือนครั้งพุทธกาล
06,0018,019,แต่ตนเกิดในกาลอื่นในประเทศอื่น  ย่อมได้พบความขัดข้องประพฤติ
06,0018,020,ไม่สะดวกใจเป็นธรรมดา  และความประพฤตินั้น  มักมัวไปหนักอยู่ใน
06,0018,021,ข้อที่เป็นธรรมเนียม  ที่ภิกษุเคยถือกันมา  แต่ไม่เป็นสำคัญจริง  ๆ