Book,Page,LineNumber,Text
06,0017,001,ก็ต้องอาบัติทุกกฎ  เพราะสงสัยแล้วขืนทำ.  มังสะสัตว์ที่เขาไม่ได้ใช้เป็น
06,0017,002,อาหาร  เป็นของต้องห้ามไม่ให้ฉัน  ภิกษุสำคัญว่าควรแล้วและฉัน  
06,0017,003,ดังนี้  ต้องด้วยสำคัญว่าควรในของที่ไม่ควร.  มังสะสัตว์ที่เขาใช้เป็น
06,0017,004,อาหาร  เป็นของควร  ภิกษุสำคัญว่าเป็นมังสะต้องห้าม  แต่ขืนฉัน
06,0017,005,ดังนี้  ต้องด้วยสำคัญว่าไม่ควรในของที่ควร.  น้ำผึ้ง  จัดว่าเป็นเภสัช
06,0017,006,อย่างหนึ่ง  ถึงมือแล้ว  เก็บไว้ฉันได้เพียง ๗   วัน  ภิกษุลืมไปปล่อยให้
06,0017,007,ล่วงกำหนดนั้น   ดังนี้  ต้องด้วยลืมสติ.  
06,0017,008,หากจะมีคำถามสอดเข้ามาว่า  ปรับอาบัติแก่ภิกษุผู้ละเมิด
06,0017,009,พระบัญญัติ   ด้วยไม่ละอาย   หรือแม้ด้วยสงสัยแล้วขืนทำ   ก็ชอบอยู่
06,0017,010,ฝ่ายภิกษุผู้ล่วงด้วยไม่รู้  ด้วยสำคัญผิดไป  ด้วยลืมสติ  ควรได้รับปรานี
06,0017,011,ไม่ใช่หรือ ?    มีคำแก้ว่า   ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น  แต่จงลองนึกถึง
06,0017,012,กฎหมายของบ้านเมืองก่อน  ถ้ายกเว้นให้แก่คนไม่รู้   คงมีผู้สนใจ
06,0017,013,กฎหมายน้อย  ถ้ายกเว้นให้แก่คนสำคัญผิดและคนลืม  ข้อนั้นจะเป็น
06,0017,014,ทางแก้ตัวของคนทำผิด  นี้ฉันใด  พระวินัยก็ฉันนั้น  เมื่อไม่ยกเว้น
06,0017,015,ภิกษุผู้มาใหม่จะได้สนใจรู้พระบัญญัติ   จะได้ระมัดระวังไม่พลั้งเผลอ
06,0017,016,มีความรู้และมีสติ  ย่อมเป็นเหตุเจริญในพระศาสนาของเธอ  ทั้งจะ
06,0017,017,ได้เป็นเครื่องมือสะกัดภิกษุอลัชชีไม่ให้ได้ช่องแก้ตัว  เช่นนี้แล  ข้อไม่
06,0017,018,ควรยกเว้น  ท่านจึงไม่ยกเว้น  ข้อที่ควรยกเว้น  ท่านยกเว้นก็มี  เช่น
06,0017,019,ธรรมเนียมนุ่งผ้าห่มผ้า   เข้ามาบวชใหม่ยังไม่เคย  ทำไม่เป็นก็ยังไม่ถูก
06,0017,020,ปรับอาบัติ   ถ้ายังมุ่งว่าจะสำเหนียกเพื่อทำเป็น   ท่านปรับแต่ผู้เป็นแล้ว
06,0017,021,แต่ทอดธุระเสีย.