Book,Page,LineNumber,Text
05,0048,001,ด้วยประการฉะนี้.   
05,0048,002,ครั้นเมื่อสมเด็จพระผู้มีพระภาคปรินิพพานแล้ว  ก็บังเกิด
05,0048,003,มหัศจรรย์  แผ่นดินไหวใหญ่สะเทื้อนสะท้าน  เกิดการโลมชาติชัน
05,0048,004,สยดสยอง  กลองทิพย์ก็บันลือลั่นสนั่นสำเนียงในอากาศ  พร้อมกับ
05,0048,005,ปรินิพพานแห่งสมเด็จพระบรมโลกนาถสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น  เป็น
05,0048,006,มหาโกลาหลในปัจฉิมกาล  สำเร็จโดยธรรมดานิยมบันดาลให้เป็นไปใน
05,0048,007,ปรินิพพานสมัย  ด้วยประการฉะนี้.
05,0048,008,แลเมื่อสมัยพร้อมกับปรินิพพานแห่งพระผู้มีพระภาคนั้น  ท้าว
05,0048,009,สหัมบดีพรหม   ได้กล่าวคาถาแสดงความสังเวชและเลื่อมใสแห่งตน
05,0048,010,"มีความว่า  ""บรรดาสัตว์ทั้งปวงถ้วนหน้า   ไม่มีเหลือในโลก  ล้วนจะ"
05,0048,011,"ทอดทิ้งซึ่งร่างกายไว้ถมปฐพี,  ในโลกไรเล่า  แต่องค์พระตถาคตซึ่ง"
05,0048,012,เป็นพระศาสดา  ทรงพระคุณอันใหญ่หลวงเช่นนี้  ไม่มีผู้ใดจะเปรียบ
05,0048,013,ปาน   ทรงพระสยัมภูญาณตรัสรู้โดยลำพัง  พระองค์ถึงซึ่งกำลัง  คือ
05,0048,014,ทศพลญาณแล้ว  ยังมิถาวรมั่นคงดำรงอยู่ได้  ยังมาดับขันธปรินิพพาน
05,0048,015,"เสียแล้ว  ควรจะสังเวชสลดนัก."""
05,0048,016,"ฝ่ายท้าวโกสิยเทวราช  ได้กล่าวพระคาถาความว่า  ""สังขาร"
05,0048,017,ทั้งหลายไม่เที่ยงหนอ  มีเกิดขึ้นและเสื่อมสิ้นไปเป็นธรรมดา  ย่อม
05,0048,018,เกิดขึ้นและดับไป   ไม่ยั่งยืนถาวรมั่นคงอยู่ได้  ความที่สังขาร
05,0048,019,นามรูปเบญจขันธ์เหล่านั้นระงับเสียมิได้เป็นไป   นำมาซึ่งความสุข
05,0048,020,"เหตุสังขารทุกข์  คือชาติชรามรณะมิได้มีมาครอบงำ."""