Book,Page,LineNumber,Text
05,0004,001,ชนมายุกาลแห่งเราถึง  ๘๐  ปีเข้านี่แล้ว  กายแห่งพระตถาคตย่อม  
05,0004,002,เป็นประหนึ่งเกวียนชำรุดที่ซ่อมแซมด้วยไม้ไผ่   มิใช่สัมภาระเกวียน
05,0004,003,ฉะนั้น. 
05,0004,004,ดูก่อนอานนท์  สมัยใด  พระตถาคตเจ้าเข้าไปถึงซึ่งเจโตสมาธิ
05,0004,005,ความตั้งเสมอแห่งจิตไม่มีนิมิต    เพราะไม่ทำในใจซึ่งนิมิตทั้งหลาย
05,0004,006,ทั้งปวง  เพราะดับแห่งเวทนาบางเหล่าแล้วแลอยู่เมื่อใด  พระตถาคต
05,0004,007,เข้าอนิมิตตเจโตสมาธิ   หยุดยั้งอยู่ด้วยอนิมิตตสมาธิแล้ว  กายแห่ง
05,0004,008,พระตถาคต  ย่อมมีผาสุกสบายในสมัยนั้น.
05,0004,009,"""ดูก่อนอานนท์  เพราะเหตุอนิมิตตสมาธิวิหาร  เป็นเหตุให้กาย"
05,0004,010,มีความผาสุกนั้น  ท่านทั้งหลายจงมีตนเป็นเกะเป็นที่พึ่ง  ใช่บุคคลมีสิ่ง
05,0004,011,"อื่นเป็นที่พึ่ง  คือมีธรรมเป็นเกาะเป็นที่พึ่งอยู่ทุกอิริยาบถเถิด.""   ตรัส"
05,0004,012,ดังนี้แล้ว  ทรงแสดงซึ่งข้อว่ามีตนมีธรรมเป็นที่พึ่งนั้น  ด้วยสามารถ
05,0004,013,ประกอบในสติปัฏฐานทั้ง  ๔  สั่งสอนภิกษุสงฆ์ในเอกายนมรรค  คือ
05,0004,014,สติปัฏฐานภาวนาและปกิรณกเทศนา  ตามสมควรแก่อุปปัตตินั้น ๆ
05,0004,015,เสด็จสำราญพระอิริยาบถ  บำเพ็ญพุทธกิจ  ณ  บ้านเวฬุวคาม จนกาล
05,0004,016,ล่วงไปถึงเดือนที่ ๓  แห่งฤดูเหมันต์  ซึ่งพระอรรถกถาจารย์กำหนดว่า
05,0004,017,มาฆบุรณมีสมัยเป็นวันปลงอายุสังขาร  ณ  ปาวาลเจติยสถาน  ดังนี้นั้น.
05,0004,018,ในพระบาลีก็มิได้มีนิยมกาลว่า  เป็นฤดู  เดือน  ปักษ์  ดิถี  อันใด
05,0004,019,กล่าวได้แต่โดยเป็นสมัยติดต่อกันฉะนี้ว่า  ครั้งนั้น  เป็นเวลาเช้า
05,0004,020,สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถือเอาบาตรและจีวรแล้ว  เสด็จโจร