Book,Page,LineNumber,Text 05,0002,001,อันมาก ถึงบ้านเวฬุวคามเป็นสถานในเขตเมืองไพศาลีนคร ครั้น 05,0002,002,จวนใกล้วัสสูปนายิกาสมัย ตามวินยานุญาตนิยมแล้ว สมเด็จ 05,0002,003,พระบรมโลกนาถ ตรัสเรียกพระภิกษุสงฆ์ทรงอนุญาตให้จำพรรษา 05,0002,004,"ตามอัธยาศัยว่า ""ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจงจำพรรษา " 05,0002,005,ณ จังหวัดเมืองไพศาลีตามมิตรตามสหายแห่งตน ๆ เถิด ก็แต่เราจะ 05,0002,006,"จำพรรษา ณ บ้านเวฬุวคามตำบลน้อยนี้แล้ว."" ทรงพระอนุญาตให้" 05,0002,007,ภิกษุทั้งหลายจำพรรษาตามผาสุกแห่งตน ๆ ฉะนั้นแล้ว ส่วนพระองค์ 05,0002,008,ทรงจำพรรษาอยู่ ณ บ้านเวฬุวคามนั้น. 05,0002,009,ครั้นภายในพรรษกาล สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า ทรงพระ 05,0002,010,ประชวรขราพาธกล้า เกิดทุกขเวทนาใกล้มรณชนม์พินาศ ก็แต่พระ 05,0002,011,องค์ดำรงพระสติสัมปชัญญะ อันทุกขเวทนากล้านั้น ไม่เบียดเบียน 05,0002,012,ให้อาดูรเดือดร้อนระส่ำระสายได้ ทรงอดกลั้นซึ่งทุกขเวทนาด้วย 05,0002,013,อธิวาสนขันติคุณ ทรงเห็นว่ายังมิควรที่จะปรินิพพานก่อน จึง 05,0002,014,ประณามขันไล่บำบัดอาพาธพยาธิทุกข์นั้นเสียให้ระงับสงบไป ด้วย 05,0002,015,ความเพียรอิทธิบาทภาวนา. ครั้งดำรงพระกายเป็นปกติระงับขราพาธ๑ 05,0002,016,นั้นแล้ว วันหนึ่งเสด็จทรงนั่งเหนือพระพุทธอาสน์ ซึ่งปูลาด ณ ร่มเงา 05,0002,017,แห่งพระวิหาร พระอานนทเถระเข้าไปเฝ้าถวายอภิวาทนมัสการ แล้ว 05,0002,018,"กราบทูลว่า ""ข้าพระองค์ได้เห็นความผาสุกแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้า" 05,0002,019,แล้ว ความที่ทนทานอดกลั้นแห่งพระผู้มีพระภาคเจ้า ข้าพระองค์