Book,Page,LineNumber,Text
47,0035,001,๑๑.  <B>อุตฺตรึ  อปฺปฏิวิชฺฌนฺโต</B>   เมื่อยังไม่ตรัสรู้คุณวิเศษ  ตาย
47,0035,002,<B>พฺรหฺมโลกุปโค  โหติ</B>       แล้วย่อมเข้าถึงพรหมโลก. 
47,0035,003,๒.  กรุณา  
47,0035,004,เมื่อผู้เจริญเห็นมนุษย์หรือสัตว์ได้ความทุกข์ยาก  พึงถือเอาเป็น
47,0035,005,อารมณ์แล้ว  แผ่กรุณาจิตไปว่า  สัตว์ผู้นี้ทุกข์ยากลำบาก   ไฉนจะพึงพ้น
47,0035,006,จากทุกข์เล่านี้ได้  ถ้าแผ่ไปในสัตว์ไม่มีประมาณ  พึงบริกรรมว่า  สัตว์
47,0035,007,ทั้งหลายทั้งสิ้นจงพ้นจากทุกข์เถิด.
47,0035,008,กรุณาเป็นคู่ปรับแก่วิเหสาโดยตรง.
47,0035,009,๓.  มุทิตา
47,0035,010,เมื่อผู้เจริญได้เห็นหรือได้ทราบ  ซึ่งมนุษย์หรือสัตว์ที่ได้มีความสุข
47,0035,011,ความเจริญ  พึงทำจิตให้ชื่อชมยินดีในความสุขความเจริญของเขานั้นแล้ว
47,0035,012,แผ่ไปวาสัตว์ผู้นี้มีความสุขความเจริญยิ่งนัก  จงเจริญยั่งยืนอยู่ในสุข
47,0035,013,สมบัติของตน ๆ  เถิด.  ถ้าแผ่ไปในสัตว์ไม่มีประมาณ  พึงทำบริกรรม
47,0035,014,"ว่า  สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงอย่าเสื่อมวิบัติไปจากสุขสมบัติที่ตนได้แล้วเลย,"
47,0035,015,สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นจงยั่งยืนอยู่ในสุขสมบัติของ ๆ  เถิด.
47,0035,016,๔.  อุเบกขา
47,0035,017,ผู้เจริญพึงทำจิตให้เป็นกลางในสุขทุกข์ของสัตว์ทั้งสิ้น  แล้ว
47,0035,018,บริกรรมว่า  สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นมีกรรมเป็นของ ๆ  ตน  ตนเป็นอยู่
47,0035,019,เช่นใด  ก็จงเป็นอยู่เช่นนั้นเถิด.
47,0035,020,อุเบกขาเป็นคู่ปรับแก่ราคะและปฏิฆะในสุขทุกข์ของสัตว์.