Book,Page,LineNumber,Text
32,0046,001,ต.  พระองค์ทรงสมบูรณ์ด้วยพระสิริราชสมบัติทุกประการ  น่า   
32,0046,002,จะเป็นที่ล่อพระทัยอยู่ก็จริง  แต่เพราะพระองค์เป็นผู้มีพระบารมีและ
32,0046,003,อินทรีย์อันได้อบรมมา  จึงทำให้พระหฤทัยกลับเบื่อหน่ายเสียอีก  ทั้ง
32,0046,004,ได้ทอดพระเนตรเห็นเทวทูตทั้ง ๔  คือ  คนแก่  คนเจ็บ  คนตาย  กับ
32,0046,005,เพศบรรพชิต  ยิ่งมีพระหฤทัยสังเวชมากขึ้น  จึงได้ทรงพระดำริต่อ
32,0046,006,ไปว่า  บรรดาสภาวธรรมทั้งปวงย่อมมีของแก้ตรงกันข้าม  เช่นมีร้อน
32,0046,007,อย่างนี้มีเย็นแก้  มีมืดแล้วคงมีสว่างแก้  บางที่จะมีทางแก้ทุกข์ ๓
32,0046,008,อย่างนี้ได้บ้างกระมัง  แต่อยู่ในฆราวาสไม่อาจแสวงหาได้  เพราะ
32,0046,009,เพศนี้เป็นที่ตั้งแห่งความคับแค้นและเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์  อันเป็นที่ทำ
32,0046,010,ใจให้เศร้าหมองขุ่นมัว  ดุจเป็นทางมาแห่งธุลี  บรรพชานี้แลเป็นช่อง
32,0046,011,ฉะนั้น  พระองค์จึงได้เสด็จออกทรงผนวชเสีย  ดังนี้.
32,0046,012,๑๕/๑๑/๕๙
32,0046,013,ถ.  ปฏิปทาของนักปราชญ์  ที่ยอมสละธรรมที่ชอบ  ด้วยมุ่ง
32,0046,014,ผลอย่างหนึ่ง  ดูไม่ปรากฏมิใช่หรือ ?  เมื่อเช่นนี้  ข้อว่าเสด็จหนีออก
32,0046,015,บรรพชาก็ดี  เสด็จออกทั้งที่พระมารดาบิดาทรงกันแสงอยู่ก็ดี ก็เป็น
32,0046,016,ข้อที่กลืนไม่ลงนะซิ ?
32,0046,017,ต.  กลืนไม่ลงจริง.  แต่หาใช่กลืนไม่ลงเพราะทึกทักเอาว่าเป็น
32,0046,018,การเสพปฏิปทาแห่งนักปราชญ์  ดังสำนวนที่ทำให้เป็นเท่าเป็นทางไว้
32,0046,019,ในปัญหาไม่  คือกลืนไม่ลงเพราะยังไม่ได้เหตุอันพอ  โดยประการอื่น