Book,Page,LineNumber,Text
31,0043,001,ถ.  ภิกษุถือเอาทรัพย์ที่เป็นสังหาริมะและอสังหาริมะ  จะต้อง 
31,0043,002,อาบัติถึงที่สุดได้ต่างกันอย่างไร ?
31,0043,003,ต.  ในทรัพย์ที่เป็นสังหาริมะ  ให้ต้องอาบัติถึงที่สุดด้วยอาการ
31,0043,004,ทำให้เคลื่อนจากฐาน  ที่เป็นอสังหาริมะ  ด้วยอาการทำให้ขาดกรรมสิทธิ์.
31,0043,005,๓๐/๘/๗๑
31,0043,006,ถ.  มีอุบาสกคนหนึ่งลืมเงินไว้ในที่แห่งหนึ่งราคา ๔ สลึง  ซึ่งไม่
31,0043,007,ใช่ที่วัดที่อาศัย  มีภิกษุเดินมา ๔ รูป ๆ หนึ่งหยิบเอา ๑ สลึง ดังนี้
31,0043,008,ภิกษุเหล่านั้นจะมีโทษอย่างไรบ้างหรือไม่ ?  อธิบายด้วย.
31,0043,009,ต.  ถ้าภิกษุนั้นไม่รู้ว่ามีเจ้าของหวงแหน  แต่ไม่ได้ชวนกัน
31,0043,010,ไปเอา  ดังนี้  นอกจากเป็นนิสสัคคีย์  ก็ไม่เห็นมีอะไร  เพราะฉะนั้น
31,0043,011,ต้องเป็นนิสสัคคีย์เพราะจับต้องของนั้นทุกองค์  ถ้าภิกษุนั้นรู้ว่ามีเจ้าของหวง
31,0043,012,แหน  แต่ไม่ใช่ชวนกันไปเอา  ดังนี้  ต้องปรับด้วยอาบัติถุลลัจจัยทุกองค์
31,0043,013,ด้วยของนั้นมากกว่ามาสก ๑ แล้ว  ถ้าภิกษุนั้นรู้ว่ายังมีเจ้าของหวงแหน
31,0043,014,และชวนกันไปเอาของนั้นพร้อมกัน ๔ องค์แล้ว  ได้ของนั้นมาตาม
31,0043,015,ความประสงค์  ดังนี้  ต้องปรับอาบัติปาราชิกทุกองค์  ไม่ต้องสงสัย
31,0043,016,เลยทีเดียว.
31,0043,017,๒๔๕๗
31,0043,018,ถ.  ภิกษุถือเอาสิ่งของที่เจ้าของเขาไม่ให้  อย่างไรต้องปาราชิก
31,0043,019,จงให้อุทาหรณ์ ?
31,0043,020,ต.  ภิกษุถือเอาสิ่งของที่เจ้าของเขาไม่ให้  ด้วยเจตนาแห่งขโมย
31,0043,021,ได้ราคา ๕ มาสก  (เท่าราคาทองคำหนัก ๒๐ เมล็ดข้าวเปลือก)  ต้อง