Book,Page,LineNumber,Text 27,0021,001,สัตว์ดิรัจฉานมีฤทธิ์ เป็นวัตถุแห่งถุลลัจจัย. 27,0021,002,๓. สัตว์ดิรัจฉานทั่วไป ตามนัยนี้น่าจะเป็นวัตถุแห่งทุกกฎ แต่ 27,0021,003,มีสิกขาบทแผนกหนึ่ง ซึ่งเป็นวัตถุแห่งปาจิตตีย์. 27,0021,004,อาการที่ทำ 27,0021,005,๑. พยายามฆ่ามนุษย์ ทำสำเร็จต้องอาบัติปาราชิก. 27,0021,006,๒. ทำไม่สำเร็จเป็นแต่เพียงทำให้เจ็บตัว ต้องอาบัติถุลลัจจัย. 27,0021,007,๓ง ทำไม่ถึงดั่งนั้น ต้องอาบัติทุกกฏ. 27,0021,008,๔. พยายามจะฆ่าตัวเอง ต้องทุกกฏ. 27,0021,009,๕. พยายามจะฆ่าสัตว์อื่น ต้องอาบัติตามวัตถุ. 27,0021,010,อาบัติในสิกขาบทนี้เป็นสจิตตกะ ไม่เป็นอาบัติแก่ภิกษุผู้ไม่แกล้ง. 27,0021,011,สิกขาบทที่ ๔ 27,0021,012,ภิกษุอวดอุตตริมนุสสธรรม [ คือธรรมอันยิ่งของมนุษย์ ] 27,0021,013,ที่ไม่มีในตนต้องปาราชิก. 27,0021,014,ข้อความที่ควรกำหนด ดังนี้ :- 27,0021,015,อุตตริมนุสสธรรม ๒ 27,0021,016,๑. ฌาน คือรูปฌาน ๔ มีปฐมฌานเป็นต้น. 27,0021,017,๒. โลกุตรธรรม คือมรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ รวมเป็น ๙. 27,0021,018,ลักษณะการอวดที่เป็นอาบัติ 27,0021,019,คำว่า กล่าวอวดน้อมเข้ามาในต้นนั้น มีกำหนดดังนี้ :- 27,0021,020,๑. อวดจัง ๆ ผู้ฟังเข้าใจความหมาย เป็นอาบัติปาราชิก. 27,0021,021,๒. อวดไม่เจาะจง ผู้ฟัง แม้คนหนึ่งเข้าใจ เป็นอาบัติปาราชิก