Book,Page,LineNumber,Text
24,0012,001,ประโยชน์แก่นสาร   สิ่งที่เป็นประโยชน์ก็ไม่คิดทำ   ส่วนการใช้ฟุ่มเฟือย 
24,0012,002,จนเกิดจำนวนทรัพย์ที่หาได้  ไม่มีกำหนดกฎเกณฑ์ให้พอดี  เช่นสิ่งใด
24,0012,003,ควรใช้เพียงของอย่างกลางหรือเลวหน่อยก็ได้   หากไม่คิดที่จะประหยัด
24,0012,004,ให้เหมาะแก่การ  ไปเลือกใช้แต่สิ่งที่ดีเสียหมดทุกอย่างก็ต้องเปลืองมาก
24,0012,005,เป็นธรรมดา  การจ่ายเกินส่วนจนเหลือใช้เหลือสอยของที่เหลือก็เป็น
24,0012,006,จำนวนเสียเปล่าอยู่เสมอเช่นนี้  แม้จะเป็นผู้สามารถในทางหาทรัพย์ได้
24,0012,007,คล่องแคล่วเพียงใด   ก็คงไม่พอใช้อยู่นั้นเอง   ในที่สุด   เมื่อมีเรื่องต้อง
24,0012,008,ใช้ทรัพย์เป็นพิเศษขึ้นเวลาใด    ก็ต้องวิ่งเทียวกู้ยืมเขาวุ่นไป  ยังการใช้
24,0012,009,สุรุ่ยสุร่ายไม่เป็นประโยชน์  ดังปรากฏในอบายมุข  ๔ และ  ๕  มีติเตียน
24,0012,010,การเป็นนักเลงหญิงและดื่มน้ำเมาเป็นต้น   เพราะเป็นเรื่องอันจะนำไปสู่
24,0012,011,ความพินาศได้ง่ายดาย  จะได้นำมาเข้าระเบียบไว้ในบทข้างหน้าต่อไป.
24,0012,012,ข้อ  ๔  ตั้งสตรีหรือบุรุษทุศีลให้เป็นแม่เรือนพ่อเรือนพ่อเรือนนั้น   คนทุศีล
24,0012,013,เป็นคนไม่กลัวบาป  สิ่งใดจักเป็นประโยชน์แก่เขาแล้ว  เขาก็ไม่ละเว้น
24,0012,014,ในอันจะทำ  จะได้คิดถึงประโยชน์ผู้อื่นนั้นน้อยนัก   เมื่อเขาได้รับเลือก
24,0012,015,เป็นแม่เรือนพ่อเรือน  ซึ่งมีหน้าที่เก็บทรัพย์   ทรัพย์ย่อมตกอยู่ในเงื้อมมือ
24,0012,016,ของเขา  แม้เกิดโลภขึ้นเวลาใดก็เป็นการง่าย  ในอันจะกระทำละเมิด
24,0012,017,ต่อหน้าที่ของเขาได้ทุกอย่าง   อย่างน้อยเพียงเกียดกันเอาคราวละเล็ก
24,0012,018,ละน้อย  หลายครั้งเข้าก็หมดไปได้มาก  ๆ  ฉะนั้นเมื่อจำจะต้องมีคนสำหรับ
24,0012,019,หน้าที่เช่นนี้แล้ว   ก็ควรเลือกแต่คนที่ประพฤติมั่นอยู่ในศีลในธรรมเป็น
24,0012,020,ที่วางใจได้จริง ๆ  จึงจะไม่มีเหตุเสียหายดังที่กล่าวนี้  เพราะผู้มีศีลเป็นคุณ
24,0012,021,สมบัติอยู่เช่นนั้น   ย่อมรักษาศีลยิ่งกว่าสมบัติใด ๆ  ไหนเลยจะทำลาย