Book,Page,LineNumber,Text
21,0049,001,"เป็นอยู่เช่นนั้นเทอญ<sup>๑</sup>""  พึงบริกรรมนักดังนี้ร่ำไปอย่าหยุด  ก็จะมลเสีย "
21,0049,002,ได้ซึ่งราคะและปฏิฆะในสุขและทุกข์ของสัตว์  อุเบกขาพรหมวิหาร 
21,0049,003,มีอานุภาพในผู้ที่เจริญได้ถึงจตุตถฌานในจตุกกนัย  ถึงปัญจมฌานใน
21,0049,004,ปัญจกนัย.  อุเบกขาพรหมวิหาร  ยุติแต่เท่านี้.
21,0049,005,พรหมวิหาร  ๔  จบโดยสังเขปแต่เท่านี้.
21,0049,006,จะอธิบายในอาหาเรปฏิกูลกัมมัฏฐานต่อไปว่า  โยคาพจร-
21,0049,007,กุลบุตรผู้มีศรัทธา  ปรารถนาจะเจริญกัมมัฏฐานชื่อว่า  อาหาเรปฏิกูล-
21,0049,008,สัญญา  สำคัญว่าเป็นของปฏิกูลในอาหารนั้น  พึงศึกษาในวิธีพิจารณา
21,0049,009,อาหารให้เห็นเป็นปฏิกูลให้ชำนาญแล้ว  พึงเข้าไปในที่สงัด  พิจารณา
21,0049,010,อาหารด้วยอาการปฏิกูล ๘ ประการ  คือปฏิกูลโดยบริโภคประการหนึ่ง
21,0049,011,ปฏิกูลโดยประเทศที่อยู่ของอาหารนั้นประการหนึ่ง  ปฏิกูลด้วยสะสมอยู่
21,0049,012,นานประการหนึ่ง  ปฏิกูลในกาลเมื่อยังมิได้ย่อยประการหนึ่ง  ปฏิกูลใน
21,0049,013,กาลเมื่อย่อยออกมาประการหนึ่ง  ปฏิกูลโดยผลประการหนึ่ง  ปฏิกูล   
21,0049,014,โดยหลั่งไหลออกมาประการหนึ่ง  ปฏิกูลด้วยอันทำให้แปดเปื้อนประ-
21,0049,015,การหนึ่ง  รวมเป็น  ๘ ประการด้วยกัน. ซึ่งว่าให้พิจารณาให้เห็นเป็น
21,0049,016,ปฏิกูลโดยบริโภคนั้น  คือพิจารณาว่า อาหารนี้  เมื่อหยิบเอาวางลง
21,0049,017,ในปาก  แต่พอตกถึงปลายลิ้น  ก็ชุ่มไปด้วยน้ำลายเหลว  เข้าไปถึง
21,0049,018,กลางลิ้น  ก็ชุ่มไปด้วยน้ำลายข้น  มลทินอันติดอยู่ในทันตประเทศ
21,0049,019,ก็แปดเปื้อนปฏิกูลพึงเกลียดยิ่งนัก ดังรากสุนัขอันอยู่ในราง  ซึ่งกลืน
21,0049,020,กินได้นั้น  ก็เพราะไม่เห็นด้วยจักษุ  ถ้าเห็นด้วยจักษุแล้วก็ไม่อาจกลืน