Book,Page,LineNumber,Text
21,0048,001,กรุณาจิตไปในสัตว์ไม่มีประมาณ  พึงบริกรรมว่า  สัตว์ทั้งหลายทั้ง  
21,0048,002,สิ้นจงพ้นจากทุกข์เทอญ.  เมื่อโยคาพจรกุลบุตรทำบริกรรมนึกอยู่ดังนี้
21,0048,003,เนือง ๆ ร่ำไปไม่หยุด  ก็จะมละเสียได้ซึ่งวิเหสาความเบียดเบียนสัตว์
21,0048,004,นีวรณธรรมก็จะสงบระงับไปจากจิต  จิตก็จะตั้งมั่นเป็นขณิกสมาธิ
21,0048,005,และอุปจารสมาธิและอัปปนาสมาธิโดยลำดับ  สำเร็จเป็นกามาพจรกุศล
21,0048,006,และอรูปาพจรกุศล.  กรุณาพรหมวิหาร  ยุติแต่เท่านี้.
21,0048,007,จะอธิบายในมุทิตาพรหมวิหารต่อไปว่า  เมื่อโยคาพจรกุลบุตร
21,0048,008,ได้เห็นหรือได้ยินซึ่งมนุษย์หรือสัตว์เป็นที่เป็นสุขสบาย เจริญอยู่ในสมบัติ
21,0048,009,ของตน  ๆแล้ว  พึงทำจิตให้ชื่นชมยินดีในสุขสมบัติของมนุษย์และสัตว์
21,0048,010,เหล่านั้น  แผ่มุทิตาจิตไปว่า  สัตว์ผู้นี้หนอบริบูรณ์ยิ่งนัก  มีสุขสมบัติมาก
21,0048,011,จงเจริญยั่งยืนอยู่ในสุขสมบัติที่ตน ๆ เทอญ.  ถ้าจะแผ่มุทิตาจิตไป
21,0048,012,ในสัตว์ไม่มีประมาณ  พึงทำบริกรรมนึกว่า  สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้น
21,0048,013,จงอย่าเสื่อมวิบัติไปจากสุขสมบัติที่ตนได้แล้วเลย. หรือนึกว่าสัตว์ทั้ง
21,0048,014,หลายทั้งสิ้น  จงยั่งยืนอยู่ในสุขสมบัติของตน  ๆ เทอญ. เมื่อบริกรรม
21,0048,015,นึกอยู่ดังนี้ร่ำไปไม่หยุด  ก็จะมละเสียได้ซึ่งความยินดีในสมบัติของสัตว์
21,0048,016,อื่น  ก็จะได้สำเร็จขณิกสมาธิและอุปจารสมาธิและอัปปนาสมาธิโดย
21,0048,017,ลำดับ. มุทิตาพรหมวิหาร ยุติแต่เท่านี้.
21,0048,018,จะอธิบายในอุเบกขาพรหมวิหารต่อไปว่า  โยคาพจรกุลบุตร
21,0048,019,ผู้เจริญอุเบกขาพรหมวิหารนั้น  พึงแผ่อุเบกขาไปในหมู่สัตว์ ทำจิต
21,0048,020,ให้เป็นกลาง ๆ อย่าดีใจเสียใจเหตุสุขทุกข์ของสัตว์ทั้งสิ้น  บริกรรมนึก
21,0048,021,"ไปว่า  สัตว์ทั้งหลายทั้งสิ้นมีกรรมเป็นของ ๆ ตน  ""เป็นอยู่เช่นใดก็จง"