Book,Page,LineNumber,Text
21,0033,001,ทำในใจนึกด้วยหาอุบายมิได้.  ซึ่งว่าทำในใจนึกด้วยอุบายนั้น  คือให้  
21,0033,002,เป็นผู้มีสติและปัญญากำหนดพิจารณาให้เกิดความสังเวชว่า ความตายนี้
21,0033,003,จักมีเป็นแน่  ชีวิตทีเลี้ยงร่างกายจิตใจให้สดใสเป็นอยู่นี้จักขาดไปเป็น
21,0033,004,แท้  พึงเป็นผู้มีสติและปัญญากำหนดพิจารณา  ให้เกิดความสังเวชฉะนี้
21,0033,005,อย่าได้บริกรรมบ่นเพ้อพึมพำไปแต่ปาก  และถ้าบ่นเพ้อพึมพำไปไม่ได้
21,0033,006,ตั้งสติพิจารณาด้วยปัญญา  ธรรมสังเวชในความตายนั้นก็ไม่เกิดขึ้นได้
21,0033,007,ดังนี้ชื่อว่าทำในใจนึกด้วยหาอุบายมิได้. แม้จริงเมื่อโยคาพจรกุลบุตร
21,0033,008,มาทำในใจนึกด้วยปัญญา  ธรรมสังเวชในความตายนั้นก็ไม่เกิดขึ้นได้
21,0033,009,คนที่รักใคร่มีมารดาบิดาเป็นต้น  ก็มักจะโศกเศร้าเสียใจ  ขณะเมื่อ
21,0033,010,ระลึกถึงความตายของคนที่ไม่รักไม่ชัง  ก็มักจะเพิกเฉยเสียมิได้มีความ
21,0033,011,สังเวช  ดังสัปเหร่อเห็นซากศพไม่มีความสังเวชฉะนั้น  ขณะเมื่อระลึก
21,0033,012,ถึงความตายของคนที่มีเวรอันเป็นข้าศึกกัน  ก็จะชื่นชมโสมนัส  ขณะ
21,0033,013,เมื่อระลึกถึงความตายของตน  ก็มักจะเกิดความสะดุ้งหวาดเสียวตกใจ
21,0033,014,กลัว  ดังคนขลาดเป็นนายเพ็ชฌฆาตถือดาบเงือดเงื้ออยู่และมีความสะดุ้ง
21,0033,015,ตกใจกลัวฉะนั้น  ความทำในใจโดยไม่แยบคาย  ด้วยหาอุบายมิได้  ย่อม
21,0033,016,ประกอบไปด้วยโทษต่าง ๆ  ดังพรรณนามาฉะนี้.  เพราะเหตุนั้น  เมื่อ
21,0033,017,โยคาพจรกุลบุตรผู้จะเจริญมรณัสสติกัมมัฏฐานนี้  พึงระลึกถึงความตาย
21,0033,018,โดยแยบคายด้วยอุบายที่ชอบ  ทำให้ประกอบพร้อมด้วยองค์ ๓ คือ  สติ
21,0033,019,ระลึกถึงความตาย ๑  ญาณรู้ความตายจักมีแน่  ตัวจะต้องตายเป็นแท้ ๑
21,0033,020,เกิดสังเวชสลดใจ  ๑  เมื่อระลึกถึงความตายประกอบพร้อมด้วยองค์ทั้ง ๓
21,0033,021,นี้แล้ว  ก็จะข่มนีวรณธรรมทั้งสิ้นเสียได้  จิตใจก็จะตั้งมั่นเป็นขณิกสมาธิ