Book,Page,LineNumber,Text
21,0002,001,ความแก่  เจ็บ  ตายเป็นธรรมดา  ไม่ล่วงพ้นความแก่  เจ็บ  ตายไปได้  และ  
21,0002,002,จะต้องวิโยคพลัดพรากจากสัตว์และสังขาร  สิ่งของที่รักใคร่  และมีกรรม 
21,0002,003,คือบุญบาปที่ตนทำไว้เป็นของ ๆ ตน  เป็นต้นฉะนี้จนละนีวรณูปกิเลส
21,0002,004,ได้  ขณะหนึ่งครู่หนึ่งก็ดี  ก็จัดเป็นสมถภาวนา.  อนึ่ง  ในสติปัฏฐาน
21,0002,005,ทั้ง ๔  คือ กายานุปัสสนา  ปัญญาพิจารณาตามเห็นซึ่งกาย  โดยบรรพ
21,0002,006,๑๔ ข้อ  คือ  กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกยาวสั่นหยาบละเอียดเป็นต้น
21,0002,007,เรียกว่าอานาปานบรรพข้อ ๑ คือ กำหนดรู้  อิริยาบถ  ๔ ยืน  เดิน  นั่ง
21,0002,008,นอน  ว่า  สำเร็จเป็นไปได้  เพราะลมและจิตที่คิด  เรียกว่าอิริยาปถ-
21,0002,009,บรรพข้อ  ๑  กำหนดรู้รอบคอบในวิการของกาย มีก้าวไปข้างหน้าและ
21,0002,010,ถอยกลับมาข้างหลังเป็นต้น  ทุกขณะวิการของกายมิได้ลุ่มหลง  เรียกว่า
21,0002,011,สัมปชัญญบรรพข้อ ๑ กำหนดพิจารณากายตน  และกายผู้อื่นโดยความ
21,0002,012,เป็นของปฏิกูลไม่งามไม่สะอาด  เต็มไปด้วยอสุภะเป็นของไม่งามเน่า
21,0002,013,เกลียด ๓๑ ส่วน  มีผมขนเล็บฟันหนังเป็นต้น  เรียกว่าปฏิกูลบรรพข้อ ๑
21,0002,014,พิจารณากายตนและกายผู้อื่นโดยธาตุ ๔  คือสิ่งแข็งกระด้าง  กำหนดว่า
21,0002,015,เป็นธาตุดิน  สิ่งที่อ่อนที่เหลวซึมซาบไปในดิน  ทำให้ดินเหนียวติดกัน
21,0002,016,เป็นก้อนอยู่ได้  กำหนดว่าเป็นธาตุน้ำ  สิ่งที่ทำดินและน้ำนั้นให้อุ่นให้
21,0002,017,ร้อนไห้แห่งเกรียมไปเป็นต้นกำหนดว่าเป็นธาตุไฟ  สิ่งที่อุปถัมภ์อุดหนุน
21,0002,018,พยุงดินและน้ำไว้  และทำให้ไหวติงไปมาได้  และรักษาไฟไว้มิให้ดับไป
21,0002,019,ได้ กำหนดว่าเป็นธาตุลม  เรียกว่าธาตุบรรพข้อ ๑  อนึ่งเมื่อได้เห็นอสุภ
21,0002,020,๙ อย่าง  คือซากศพที่เขาทิ้งไว้ในต่าง ๆ มีป่าช้าเป็นต้น  อันตายแล้ววัน
21,0002,021,หนึ่งหรือ ๒ วัน ๓ วัน  ขึ้นพองมีสีเขียวและมีบุพโพไหลออกอยู่ ๑ คือ
21,0002,022,ซากศพที่เขาทิ้งไว้  อันสัตว์ทั้งหลายมีสุนัขเป็นต้นกัดกินแล้ว   ๑ คือซาก