Book,Page,LineNumber,Text
12,0005,001,พระปฐมสังคายนาย 
12,0005,002,กล่าวความจำเดิมแต่เมื่อ  ถวายพระเพลิงพุทธสรีระเสร็จแล้ว
12,0005,003,พระมหากัสสประลึกขึ้นมาถึงถ้อยคำสุภัททภิกษุผู้บวชต่อแก่   กล่าว
12,0005,004,จ้วงจาบพระธรรมวินัย    ครั้งเดินทางมาจากเมืองปาวาย  คราว
12,0005,005,ปรินิพพานใหม่เพียง  ๗ วันเท่านั้น  ก็เกิดสังเวชใจ  จึงรำพึงไปว่า
12,0005,006,สักหน่อยพวกภิกษุอลัชชีผู้ไม่มีอาย  จะสำคัญเห็นไปว่าพระศาสนา
12,0005,007,หาครูอาจารย์มิได้แล้ว  ก็จะฝ่าฝืนพุทธอาณา  ยังพระสัทธรรมให้
12,0005,008,อันตรธานเสียโดยพลัน  เมื่อพระธรรมวินัยยังทรงอยู่  ก็เหมือนสมเด็จ
12,0005,009,พระบรมครูยังมีพระองค์  สมควรแท้จริงที่จะสังคายนานศาสนธรรม
12,0005,010,วางลงไว้ให้เป็นแบบฉบับจะได้ถาวรสิ้นกาลนาน   ครั้นนึกขึ้นมาถึง
12,0005,011,อุปการของสมเด็จพระบรมครูอันมีแก่อาตมา  ก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นหน้าที่
12,0005,012,อันตนจะพึงกระทำ จึงแจ้งความดำริแก่พระสงฆ์  และชวนให้ปลงใจ
12,0005,013,ช่วยกันทำสังคายนาย.  ภิกษุทั้งหลายก็อำนวยตาม  ขอให้พระเถรเจ้า
12,0005,014,จัดเลือกหาภิกษุผู้จะกระทำ  พระเถรเจ้าเลือกล้วนแล้วแต่พระอรหันต-
12,0005,015,เจ้าผู้ได้ปฏิสัมภิทาแตกฉานในห้องพระไตรปิฎก  อันได้รับความยกย่อง
12,0005,016,ของสมเด็จพระศาสดา  คณนาได้  ๕๐๐ หย่อนพระองค์หนึ่ง  เพื่อ
12,0005,017,ไว้ช่องแก่พระอานนท์.  ครั้นจะเลือกเข้าแต่ต้นก็เกรงปรัปปวาท  เหตุ
12,0005,018,พระอานนท์นั้นยังเป็นเสขะไม่จบกิจ  ครั้นจะเว้นเสียทีเดียวเล่า  พระ
12,0005,019,เถรเจ้าก็เป็นคลังพระสัทธรรมใหญ่  ได้เคยได้รับพระพุทธฎีกาเนือง ๆมา.