Book,Page,LineNumber,Text
11,0045,001,ชื่อยสะ  มีเรือน ๓  หลัง  เป็นที่อยู่ใน  ๓  ฤดู  ครั้งนั้นเป็นฤดูฝน   ยส-  
11,0045,002,กุลบุตรอยู่ในปราสาทที่อยู่ในฤดูฝน  บำเรอด้วยดนตรีล้วนแต่สตรี
11,0045,003,ประโคม  ไม่มีบุรุษเจือปน  ค่ำวันหนึ่ง  ยสกุลบุตรนอนหลับก่อน
11,0045,004,หมู่ชนบริวารหลังต่อภายหลัง  แสงไฟตามสว่างอยู่  ยสกุลบุตรตื่น
11,0045,005,ขึ้น  เห็นหมู่ชนบริวารนอนหลับ  มีอาการพิกลต่าง ๆ  บางนางมีพิณ
11,0045,006,ตกอยู่ที่รักแร้  บางนางมีตะโพนวางอยู่ข้างคอ  บางนางมีเปิงมางตก
11,0045,007,อยู่  ณ  อก  บางนางสยายผม  บางนางมีเขฬะไหล  บางนางบ่นละเมอ
11,0045,008,ต่าง ๆ  ไม่เป็นที่ตั้งแห่งความยินดีเหมือนก่อน  ๆ  หมู่ชนบริวารนั้น
11,0045,009,ปรากฏแก่ยสกุลบุตรดุจซากศพที่ทิ้งอยู่ในป่าช้า  ครั้นยสกุลบุตรได้เห็น
11,0045,010,แล้ว  เกิดความสลดใจคิดเบื่อหน่ายออกอุทาน  (วาจาที่เปล่งด้วย
11,0045,011,อำนาจความสลดใจ)  ว่า  ที่นี่วุ่นวายหนอ  ที่นี่ขัดข้องหนอ  ยส-
11,0045,012,กุลบุตรรำคาญใจ  จึงสวมรองเท้าเดินออกจากประตูเรือนไปแล้วออก
11,0045,013,ประตูเมือง  ตรงไปในทางที่จะไปป่าอิสิปตนมฤคทายวัน  ในเวลานั้น
11,0045,014,จวนใกล้รุ่ง พระศาสดาเสด็จจงกรมอยู่ในที่แจ้ง  ทรงได้ยินเสียงยส-
11,0045,015,กุลบุตรออกอุทานนั้น  เดินมายังที่ใกล้  จึงตรัสเรียกว่า  ที่นี่ไม่วุ่นวาย
11,0045,016,ที่นี่ไม่ขัดข้อง  ท่านมาที่นี่เถิด  นั่งลงเถิด  เราจักแสดงธรรม
11,0045,017,แก่ท่าน  ยสกุลบุตร  ได้ยินอย่างนั้นแล้ว  คิดว่า  ได้ยินว่า  ที่นี่ไม่
11,0045,018,วุ่นวาย  ที่นี่ไม่ขัดข้อง   จึงถอดรองเท้าเสียเข้าไปใกล้ไหว้แล้ว  นั่ง
11,0045,019,ณ  ที่สมควรข้างหนึ่ง  พระศาสดาตรัสเทศนาอนุปุพพีกถา  คือถ้อย
11,0045,020,คำที่กล่าวโดยลำดับ  พรรณนาทานการให้ก่อนแล้ว  พรรณนาศีลความ
11,0045,021,รักษากายวาจาเรียบร้อยเป็นลำดับแห่งทาน  พรรณนาสวรรค์ คือ