Book,Page,LineNumber,Text
11,0032,001,วิมุตติสุข  ๗  วัน  ทรงเปล่งอุทาน  ณ  ที่นั้นว่า  ความสงัดเป็นสุขของ 
11,0032,002,บุคคลมีธรรมอันได้สดับแล้ว  ยินดีอยู่ในที่สงัด  รู้เห็นสังขารทั้งปวง 
11,0032,003,ตามเป็นจริงอย่างไร  ความเป็นคนไม่มีความเบียดเบียนต่าง  ๆ  คือ
11,0032,004,ความสำรวมในสัตว์ทั้งหลาย  และความเป็นคนมีความกำหนัดไป
11,0032,005,ปราศจากสันดานแล้ว  คือ ความล่วงกามทั้งหลายเสียได้ด้วยประการ
11,0032,006,ทั้งปวง  เป็นสุขในโลก  ความนำอัสมิมานะ  คือ  ความถือว่าตัวตนให้
11,0032,007,"หมดได้นี้  เป็นสุขอย่างยิ่ง,  ครั้นล่วง  ๗  วันแล้ว  เสด็จออกจากร่มไม้"
11,0032,008,มุจลินท์ไปยังไม้เกตซึ่งได้นามว่า  ราชายตนะ  ทรงนั่งเสวยวิมุตติสุข
11,0032,009,๗  วัน   สมัยนั้นพาณิชสองคน  ชื่อตปุสสะ  ๑  ภัลลิกะ ๑  เดินทาง
11,0032,010,ไกลมาจากอุกกลชนบทถึงที่นั้น  ได้เห็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าประทับ
11,0032,011,อยู่ภายใต้ต้นไม้ราชายตนะ  จึงนำสัตตุผง  สัตตุก้อน  ซึ่งเป็นเสบียง
11,0032,012,สำหรับเดินทางเข้าไปถวายแล้ว  ยืน  ณ  ที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง พระองค์
11,0032,013,ทรงรับแล้วเสวยเสร็จแล้ว  พาณิชสองคนนั้นกราบทูลแสดงตนเป็น
11,0032,014,อุบาสก  อ้างพระองค์กับทั้งพระธรรมเป็นที่ระลึกตลอดชีวิต  เป็นปฐม-
11,0032,015,อุบาสกขึ้นในพระพุทธกาล  แล้วหลีกไป.
11,0032,016,ครั้นล่วง ๗  วันแล้ว  เสด็จออกจาร่มไม้ราชายตนะ  เสด็จ
11,0032,017,กลับไปประทับภายใต้ร่มไม้อชปาลนิโครธอีก   พระองค์ดำริถึงธรรมที่
11,0032,018,พระองค์ได้ตรัสรู้แล้ว  ว่าเป็นของลึก  ยากที่บุคคลผู้ยินดีในอาลัยจะ
11,0032,019,ตรัสรู้ตามได้  แต่อาศัยพระกรุณาในหมู่สัตว์จึงพิจารณาดูว่า  จะมีผู้รู้
11,0032,020,ทั่วถึงธรรมนั้นบ้างหรือไม่  ก็ทรงทราบด้วยพระปัญญาว่า  บุคคลที่มี
11,0032,021,กิเลสน้อยเบาบางก็มี  กิเลสหนาก็มี  มีอินทรีย์คือศรัทธาความเพียร