Book,Page,LineNumber,Text
11,0019,001,ด้วยพระขรรค์อธิษฐานเพศบรรพชา  ณ  ที่นั้น  ท่านผู้แต่บาลีและ     
11,0019,002,อรรถกถากล่าวความผิดกันอย่างนี้  ถ้าพระราชกุมารหนีออกบรรพชา
11,0019,003,เหตุไฉนไม่ได้ข่าวว่า  พระบิดาทรงทราบแล้ว  ทรงเพิกเฉยเสีย  หรือ
11,0019,004,ทรงติดตามแต่ไม่พบ  นายฉันนะกลับมาพระนครแล้ว  ก็ไม่ได้ยินว่า
11,0019,005,ทรงพระพิโรธและลงราชทัณฑ์แก่นายฉันนะอย่างไร  ดูความขาดหาย
11,0019,006,ไป  ถ้าพระราชกุมารเสด็จออกบรรพชาโดยซึ่งหน้า  พระราชกุมาร
11,0019,007,พระองค์นี้เล่า  ก็เป็นพระราชโอรสใหญ่ที่จะได้สืบพระวงศ์ เหตุไฉน
11,0019,008,จึงต้องยอมให้บรรพชา  เพราะความจำเป็นอย่างไรก็ไม่แจ้ง ข้าพเจ้า
11,0019,009,ใคร่ครวญเห็นว่า  เวลาที่เสด็จออกบรรพชา  จะเข้าใจกันว่า  ออก
11,0019,010,ไปถือบวชประพฤติวัตร  ทรมานร่างกายถวายพระเป็นเจ้าตามแบบ
11,0019,011,ศาสนาพราหมณ์เพียงครั้งหนึ่งคราวเดียว   จึงเป็นช่องให้พระราช-
11,0019,012,กุมารเสด็จออกไปได้โดยง่าย  ครั้นท่านเสด็จออกไปแล้ว  ไม่เสด็จ
11,0019,013,กลับ  ก็ไม่รู้ว่าจะทำประการใดได้  ข้อนี้ก็เป็นแต่อนุมานเทียบเรื่อง
11,0019,014,อื่นเท่านั้น ไม่เป็นการแน่ได้  จึงว่าในท้องเรื่องแต่สังเขปเพียง
11,0019,015,เท่านั้น  ข้อที่พระราชกุมารปลงพระเกศเสียนั้น  ดูเหมือนจะผิดแบบ
11,0019,016,ของบรรพชิตในครั้งนั้น  เพราะบรรพชิตในครั้งนั้น  เกล้าผมเซิงที่
11,0019,017,เรียกว่าชฎา  ชะรอยจะทรงเห็นว่า  การปลงพระเกศเสียนั้น และเป็น
11,0019,018,เหตุห้ามกันไม่ให้พระองค์เสด็จกลับคืนไปสู่ฆราวาสอีกได้  และเป็น
11,0019,019,เหตุให้พระบิดาและพระญาติวงศ์สิ้นหวังในพระองค์  เพราะได้ยินว่า
11,0019,020,คนในครั้งนั้นถือการตัดการโกนผมด้วยคมมีดว่าเป็นจัญไร  คนที่ตัด
11,0019,021,หรือโกนผมด้วยคมมีดแล้ว   เป็นที่หมิ่นของคนทั้งปวง  ไม่เป็นที่