Book,Page,LineNumber,Text
11,0017,001,ปริเฉทที่  ๒  
11,0017,002,วันหนึ่ง  สิทธัตถราชกุมาร  ทรงรำพึงว่า  หมู่ชนที่เกิดมาแล้ว
11,0017,003,ต้องมีความแก่ความเจ็บความตายเป็นธรรมดา  ไม่ล่วงความแก่ความ
11,0017,004,เจ็บความตายไปได้ทุกคน  แม้เป็นอย่างนั้น  เพราะโทษที่ไม่ได้ฟังคำ
11,0017,005,สั่งสอนของนักปราชญ์  เมื่อได้เห็นผู้อื่นแก่เจ็บตายก็เบื่อหน่ายเกลียด
11,0017,006,ชัง  ไม่คิดถึงตัวว่าจะต้องแก่เจ็บตายเหมือนอย่างนั้นบ้าง เมาอยู่ในวัย
11,0017,007,ในความไม่มีโรคและในชีวิต  เหมือนหนึ่งเป็นคนจะไม่ต้องแก่เจ็บตาย
11,0017,008,มัวขวนขวายแต่ในของที่มีความแก่เจ็บตายเหมือนด้วยตน  ไม่คิดหา
11,0017,009,อุบายที่จะให้พ้นจากความแก่ความเจ็บความตายเลย  ถึงเราก็เป็น
11,0017,010,เช่นนั้น  ข้อที่เป็นเช่นนั้นไม่สมควรแก่เราเลย  เมื่อเราได้รู้เห็นอย่างนี้
11,0017,011,แล้ว  ควรที่จะแสวงหาอุบายที่จะให้พ้นจากความแก่ความเจ็บความตายนี้
11,0017,012,เมื่อทรงดำริอย่างนี้  ก็ทรงบรรเทาความเมา  ๓  ประการและความ
11,0017,013,เพลิดเพลินในกามสมบัติเสียได้  ทรงดำริต่อไปว่า  ธรรมดาสภาพ
11,0017,014,ทั้งปวง  ย่อมมีของที่เป็นข้าศึกแก้กัน  เช่นมีร้อนแล้วก็มีเย็นแก้กัน  มี
11,0017,015,มืดแล้วก็มีสว่างแก้กัน  บางทีจะมีอุบายที่จะแก้ทุกข์  ๓   อย่างนี้ได้บ้าง
11,0017,016,กระมัง  ก็แต่ว่าการที่จะแสวงหาอุบายแก้ทุกข์  ๓ อย่างนั้น   เป็นยาก
11,0017,017,อย่างยิ่ง  เรายังอยู่ในฆราวาสเห็นจะแสวงหาไม่ได้  เพราะฆราวาสนี้
11,0017,018,เป็นที่คับแคบนัก  และเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์อันทำใจให้เศร้าหมอง
11,0017,019,เป็นที่คับแคบนัก  และเป็นที่ตั้งแห่งอารมณ์อันทำใจให้เศร้าหมอง
11,0017,020,เพราะเป็นที่กำหนัดรักใคร่ในอารมณ์ซึ่งเป็นที่ตั้งแต่ความกำหนัดรัก
11,0017,021,ใคร่  ขัดเคืองในอารมณ์ซึ่งเป็นที่ตั้งแห่งความขัดเคือง  หลงเพลิด-