Book,Page,LineNumber,Text
08,0001,001,พุทธศาสนสุภาษิต  
08,0001,002,เล่ม  ๒ 
08,0001,003,๑.  อัตตวรรค  คือ  หมวดตน
08,0001,004,<B>๑.  อตฺตทตฺถํ  ปรตฺเถน  		พหุนาปิ  น   หาปเย
08,0001,005,อตฺตทตฺถมภิญฺาย		สทตฺถปสุโต  สิยา.</B>
08,0001,006,บุคคไม่ควรพล่าประโยชน์ของตน    เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้
08,0001,007,มาก  รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว  พึงขวนขวายในประโยชน์ขอตน.
08,0001,008,(พุทฺธ)						ขุ.  
08,0001,009,ธ.  ๒๕/๓๗.
08,0001,010,<B>๒.  อตฺตานญฺเจ   ตถา   กยิรา	ยถญฺมนุสาสติ
08,0001,011,สุทนฺโต   วต   ทเมถ   	อตฺตา  หิ  กิร  ทุทฺทโม.</B>
08,0001,012,ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด  พึงทำตนฉันนั้น  ผู้ฝึกตนดีแล้ว  ควรฝึก
08,0001,013,ผู้อื่น  ได้ยอนว่าตนแลฝึกยากง
08,0001,014,(พุทฺธ)						ขุ.  
08,0001,015,ธ.  ๒๕/๓๖.
08,0001,016,<B>๓.  อตฺตานเมว  ป€มํ		ปฏิรูเป  นิเวสเย
08,0001,017,อถญฺมานุสาเสยฺย		น   กิลิสฺเสยฺย  ปณฺฑิโต.</B>
08,0001,018,บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน  สอนผู้อื่นภายหลัง
08,0001,019,จึงไม่มัวหมอง.
08,0001,020,(พุทฺธ)						ขุ.  
08,0001,021,ธ.  ๒๕/๓๖.