Book,Page,LineNumber,Text
50,0043,001,ยินร้าย  นี้คือสังขารุเปกขาญาณ   อันนับว่าญาณที่สุดของวิปัสสนาญาณ 
50,0043,002,เพราะสมควรจะกำหนดรู้อริยสัจได้แล้ว   ด้วยเรื่องของสังขารนอกจาก
50,0043,003,ความเกิดดับ   ก็ไม่มีอะไรให้รู้วิเศษต่อไปอีก   มีอีกอย่างเดียวก็คือความ
50,0043,004,เกิดดับนั้นเป็นตัวทุกข์เท่านั้น    เพราะฉะนั้น   เมื่อนิพพิทาญาณดำเนิน
50,0043,005,มาถึงญาณนี้แล้ว   แต่นั้นก็ถึงความเป็นสัจจานุโลมญาณทีเดียว   ต่อจาก
50,0043,006,นั้นก็เป็นวาระแห่งอริยมรรคอริยผลโดยลำดับกัน   ความเห็นสังขาร
50,0043,007,จนถึงหน่ายในทุกข์เป็นทางวิสุทธิ    ดั่งนี้แล.
50,0043,008,๑๖/๙/๗๐
50,0043,009,สันติ
50,0043,010,ถ.  พระพุทธภาษิตสอนว่า  สนฺติมคฺคเมว    พฺรูหฺย  จงพอกพูน
50,0043,011,ทางแห่งสันติ   ดังนี้   อะไรชื่อว่าทาง  ?   พูนกันอย่างไร  ?   ไฉนจึงตรัส
50,0043,012,สอนอย่างนั้น  ?
50,0043,013,ต.  ทวารทั้ง  ๓  คือ  กายทวาร   วจีทวาร   มโนทวาร  ชื่อว่า
50,0043,014,ทาง.   พูดกันอย่างนี้    การทำ   การพูด    การคิด   อย่างใดเป็นไปเพื่อ
50,0043,015,สันติ   เช่นเว้นจากเบียดเบียนกัน    ชักนำเพื่อการสามัคคี    เว้นจากการ
50,0043,016,วิวาทและผรุสวาจา   กล่าวถ้อยคำอันสุภาพ     นึกในทางเมตตากรุณา
50,0043,017,พึงทำพึงพูดกอย่างนั้น    ตลอดถึงหัดจิตให้เป็นไปตาม   ปรมัตถปฏิปทาที่
50,0043,018,หมายกล่าวในบาลีนั้น    ที่ตรัสสอนอย่างนี้  เพราะสุขอื่นยิ่งกว่าสันติ
50,0043,019,ย่อมไม่มี.
50,0043,020,ส.  ป.