Book,Page,LineNumber,Text
22,0032,001,ยถา จ อุปฺปนฺนสฺส อนึ่ง ความละกามฉันท์ที่เกิดขึ้น
22,0032,002,กามฉนฺทสฺส ปหานํ โหติ แล้วเสียได้ด้วยประการใด
22,0032,003,ตญฺจ ปชานาติ ย่อมรู้ประการนั้นด้วย.
22,0032,004,ยถา จ ปหีนสฺส กามฉนฺทสฺส อนึ่ง ความที่กามฉันท์อันตนละ
22,0032,005,อายตึ อนุปฺปาโท โหติ เสียแล้ว ไม่เกิดขึ้นต่อไปด้วย
22,0032,006,ประการใด
22,0032,007,ตญฺจ ปชานาติ ย่อมรู้ประการนั้นด้วย.
22,0032,008,[๒] สนฺตํ วา อนึ่ง เมื่อพยาบาท [ความคิดให้
22,0032,009,อชฺฌตฺตํ พฺยาปาทํ คนสัตว์พินาศ] มี ณ ภายในจิต
22,0032,010,อตฺถิ เม อชฺฌตฺตํ ย่อมรู้ชัดว่า พยาบาทมีอยู่ ณ ภายใน
22,0032,011,พฺยาปาโทติ ปชานาติ จิตของเรา
22,0032,012,อสนฺตํ วา อชฺฌตฺตํ วา พฺยาปาทํ หรือเมื่อพยาบาทไม่มี ณ ภายในจิต
22,0032,013,นตฺถิ เม อชฺฌตฺตํ ย่อมรู้ชัดว่า พยาบาทไม่มี ณ ภายใน
22,0032,014,พฺยาปาโทหิ ปชานาติ จิตของเรา
22,0032,015,ยถา จ อนุปฺปนฺนสฺส อนึ่ง ความที่พยาบาทอันยังไม่เกิด
22,0032,016,พฺยาปาทสฺส อุปฺปาโท โหติ ขึ้น ย่อมเกิดขึ้นด้วยประการใด
22,0032,017,ตญฺจ ปชานาติ ย่อมรู้ประการนั้นด้วย.
22,0032,018,ยถา จ อุปฺปนฺนสฺส อนึ่ง ความละพยาบาทที่เกิดขึ้น
22,0032,019,พฺยาปาทสฺส ปหานํ โหติ แล้วเสียได้ด้วยประการใด
22,0032,020,ตญฺจ ปชานาติ ย่อมรู้ประการนั้นด้วย.