Book,Page,LineNumber,Text
18,0037,001,เมื่อวิฑูฑภะยังเป็นพระราชกุมาอยู่ ได้เสด็จไปเยี่ยมพระญาติวงศ์ฝ่าย
18,0037,002,มารดา ณ กรุงกบิลพัสดุ์ ครั้นเสด็จกลับ พวกศักยราชให้คนล้างที่ที่
18,0037,003,วิฑูฑภะประทับนั่ง คนที่ล้างนั้นด่าว่า เพราะลูกทาสีมาเราจึงต้องล้าง
18,0037,004,วิฑูฑภะทราบ ได้ผูกเวรไว้แต่ครั้งนั้น ครั้นได้ราชสมบัติแล้ว จึง
18,0037,005,ยกจตุรงคเสนาไปหวังจะแก้แค้น เอาโลหิตพวกศักยราชกลับล้างที่นั้น
18,0037,006,ได้พบพระศาสดากลางทาง ทรงทราบว่าพระองค์เสด็จมาเพื่อพระ
18,0037,007,อนุเคราะห์แก่พระญาติ ก็ยกกองทัพกลับ แต่ยกไปพบพระศาสดาแล้ว
18,0037,008,ยกทัพกลับถึงสามครั้ง ในครั้งที่ ๔ พระศาสดาทรงเห็นบุรพกรรม
18,0037,009,ของพวกศักยราชได้เคยเบื่อปลาไว้ พระองค์ก็ไม่เสด็จไปอย่างก่อน
18,0037,010,วิฑูฑภราชก็ยกไปฆ่าพวกศักยราช เอาโลหิตล้างที่นั้นได้ตามประสงค์
18,0037,011,เสร็จแล้วยกกองทัพกลับพักนอนอยู่เนินหาด ในแม่น้ำอจิรวดี ขณะนั้น
18,0037,012,เผอิญฝนตกน้ำท่วมวิฑูฑภะพร้อมด้ยบริษัทตาย ภิกษุทั้งหลายประชุม
18,0037,013,พูดกันถึงเรื่องชนเหล่านั้น พระองค์จึงตรัสพระคาถานี้
18,0037,014,ปุปฺผานิ เหว ปจินนฺตํ ความตาย ย่อมพาเอาตนผู้มีใจข้อง
18,0037,015,พฺยาสตฺตมนสํ นรํ แล้วในอารมณ์ต่าง ๆ มัวเก็บ
18,0037,016,สุตฺตํ คามํ มโหโฆว ดอกไม้ทั้งหลาย ( คือปัญจกามคุณ )
18,0037,017,มจฺจุ อาทาย คจฺฉติ. อยู่นั้นเที่ยวไป ดังห้วงน้ำใหญ่พา
18,0037,018,เอาชาวบ้าน ( คือสัตว์ ) ที่หลับแล้ว
18,0037,019,ไปอยู่ฉะนั้น.