Book,Page,LineNumber,Text
18,0026,001,จิตตวรรคที่ ๓
18,0026,002,๒๔. เรื่องพระเมฆิยเถระ
18,0026,003,พระบรมศาสดา ทรงปรารภพระเมฆิยะผู้มีอายุ ในกาลนั้นพระผู้
18,0026,004,เป็นเจ้ากำลังเป็นพุทธอุปัฏฐาก วันหนึ่งได้ไปเห็นอัมพวันเป็นที่รัมณีย-
18,0026,005,สถาน จึงทูลลาพระศาสดาเพื่อจะไปบำเพ็ญเพียรอยู่ในที่นั้น พระองค์
18,0026,006,ทรงผัดให้รอก่อน ต่อเมื่อได้ภิกษุอื่นเป็นอุปักฐากแล้ว จึงค่อยไป
18,0026,007,ต่อภายหลัง พระเมฆิยะไม่ฟังทูลตัดพ้อโดยประการต่าง ๆว่า พระองค์
18,0026,008,เสร็จกิจแล้ว ข้าพเจ้าองค์ยังมีกิจที่จะต้องทำอยู่ จะเอาอย่างพระองค์
18,0026,009,ไม่ได้ ครั้นไปอยู่ที่นั้นแล้ว ถูกอกุศลกระหนาบ อยู่ไม่ได้ กลับ
18,0026,010,มาเฝ้าทูลความนั้นแด่พระศาสดา พระองค์จึงตรัสพระคาถานี้
18,0026,011,ผนฺทนํ จปลํ จิตฺตํ ผู้มีปัญญา ย่อมทำจิตที่ดิ้นรน
18,0026,012,ทุรกฺขํ ทุนฺนิวารยํ กวัดแกว่ง ที่เขารักษาได้โดยยาก
18,0026,013,"อุชุํ กโรติ เมธาวี, ห้ามได้โดยยากให้ตรงได้"
18,0026,014,"อุสุกาโรว เตชนํ, เหมือนช่างศรทำลูกสรให้ตรงฉะนั้น"
18,0026,015,"วาริโชว ถเล ขิตฺโต, จิต ( ที่ยินดีแล้วในกามคุณ ) นี้"
18,0026,016,"โอกโมกตอุพฺภโต, อันเขายกขึ้นจากอาลัย คือกามคุณ"
18,0026,017,"ปริผนฺทติทํ จิตฺตํ, เพื่อจะให้ละวัฏฏะเป็นที่ตั้งแห่งมาร"
18,0026,018,มารเธยฺยํ ปหาตเว. ย่อมดิ้นรน เหมือนปลาที่เขาจับ
18,0026,019,ขึ้นแล้วจากที่อยู่คือน้ำ โยนขึ้นไป
18,0026,020,แล้วบนบกดิ้นอยู่ ฉะนั้น.