Book,Page,LineNumber,Text
12,0014,001,สังคายนาย   เออก็พระสงฆ์ที่ได้พระอรหัตพร้อมด้วยพระปฏิสัมภิทา- 
12,0014,002,ญาณนั้นยังมีอยู่   ดังฤๅ  พระมหากัสสปเลือกเสียมิได้จัดเข้าในที่
12,0014,003,สังคายนายเล่า  เกลือกจะมีคำปรัปปวาทฉะนี้  เหตุดังนั้น  พระมหา-
12,0014,004,กัสสปเถรเจ้าจึงยั้งพระอานนท์ไว้ยังมิได้จัดเข้าในที่สังคายนาย   อยํ  ภนฺเต
12,0014,005,อายสฺมา  อานนฺโท  พระสงฆ์ทั้งปวงจึงตักเตือนขึ้นว่า   พระเจ้าข้า
12,0014,006,ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าอริยกัสสป  ข้าพเจ้าทั้งปวงพิจารณาเห็นว่า   เสกฺโข
12,0014,007,พระอานนท์นี้  เป็นเสขบุคคลอยู่ก็จริงแล  แต่ทว่าไม่ลุอำนาจแก่ฉันทา
12,0014,008,โทสา  โมหา  ภยาคติ  และข้อหนึ่งเล่า  พระอานนท์นี้ก็ได้เล่าเรียน
12,0014,009,พระธรรมวินัยทั้งปวง  เฉพาะพระพักตร์มณฑลแห่งสมเด็จพระบรมครู
12,0014,010,เจ้านี้ทุกสิ่งทุกอัน   อานนฺทํ  อุจฺจินตุ  ขอพระผู้เป็นเจ้าจงเลือกพระ
12,0014,011,อานนท์เข้าในที่สังคายนายด้วยเถิด   เมื่อพระสงฆ์ทั้งปวงตักเตือนขึ้น ๆ
12,0014,012,ฉะนี้   พระมหากัสสปเถรเจ้าจึงนับพระอานนท์เข้าในที่สังคายนาย  จึง
12,0014,013,เป็นพระสงฆ์สังคายนายนั้น  ๕๐๐  พระองค์ด้วยกัน.
12,0014,014,อถโข  เมาะ  ตทนนฺตรํ  ในลำดับนั้น  พระสังคีติกาจารย์  ๕๐๐
12,0014,015,พระองค์  จึงปรึกษากันว่า   กตฺถ  นุ  โข  มยํ  เราจะสังคายนายพระ
12,0014,016,ธรรมวินัยในกาลครั้งนี้   เราจะไปกระทำในประเทศที่ใดจึงจะสมควร
12,0014,017,จึงเห็นลงพร้อมกันว่า   ราชคหํ  โข  มหาโคจรํ  ปหูตสนาสนํ  ว่าเมือง
12,0014,018,ราชคฤห์นี้มีที่โคจรบิณฑบาตนั้นมาก  และข้อหนึ่งเล่า  เสนาสนะ
12,0014,019,ที่อาศัยนั้นเล่าก็มีมาก  ควรอยู่แล้วที่เรานี้จะไปสังคายนายพระธรรม-
12,0014,020,วินัยนี้  ที่ในเมืองราชคฤห์นี้เถิด   เมื่อพระสงฆ์ทั้งปวงปรึกษาพร้อมกัน
12,0014,021,ฉะนี้แล้ว   พระมหากัสสปเถรเจ้าก็สวดอนุสาวนาด้วยญัตติทุติยกรรม