Book,Page,LineNumber,Text
07,0049,001,อันนี้เหตุให้ผลเกิดขึ้นพร้อมแห่งทุกข์  อยํ  ทุกฺขนิโรโธ   อันนี้ธรรมเป็น  
07,0049,002,ที่ดับไม่เหลือแห่งทุกข์  อยํ  ทุกฺขนิโรธคามินีปฏิปทา  อันนี้ข้อปฏิบัติ
07,0049,003,มรรคาให้ผู้ปฏิบัติถึงธรรมที่ดับทุกข์  โดยไม่เหลือ.  ทรงทราบอาสวะ
07,0049,004,แจ้งประจักษ์ตามจริงว่า  อิเม  อาสวา  เหล่านี้อาสวกิเลสดองสันดาน
07,0049,005,สัตว์  กิเลสซ่านทั่วไป  อยํ  อาสวสมุทโย  อันนี้เป็นสมุทัยเหตุก่อให้
07,0049,006,เกิดผลแห่งอาสวะ  เหตุยังอาสวะให้เกิดขึ้น  อยํ  อาสวนิโรโธ  อันนี้
07,0049,007,เป็นธรรมที่ดับสนิทดับไม่เหลือแห่งอาสวะ  อยํ  อาสวนิโรธคามินี-
07,0049,008,ปฏิปทา  อันนี้ข้อปฏิบัติมรรคาให้ผู้ปฏิบัติถึงธรรมที่ดับแห่งอาสวะโดย
07,0049,009,ไม่เหลือนั้น.  เมื่อพระองค์ทรงทราบชัดอยู่อย่างนี้  จิตพระองค์ก็พ้น
07,0049,010,พิเศษแล้วจากอาสวะทั้งหลาย  คือ  กามาสวะ  ภวาสวะ  อวิชชาสวะ
07,0049,011,เมื่อจิตพ้นพิเศษจากอาสวะแล้ว  ก็เกิดญาณหยั่งทราบว่าจิตพ้นพิเศษแล้ว
07,0049,012,ดังนี้  แล้วเกิดปัจจเวกขณญาณหยั่งทราบชัดว่า  ชาติความเกิดสิ้นแล้ว
07,0049,013,พรหมจรรย์ได้อยู่จบแล้ว  กิจที่จะต้องทำได้ทำเสร็จแล้ว  กิจอื่นอีกเพื่อ
07,0049,014,เป็นอย่างนี้ไม่มี  จบกิจปัญญาอยู่เพียงนี้. วิมุตติความที่จิตพ้นพิเศษ
07,0049,015,แห่งเราไม่กำเริบไม่คืนคลาย  ชาติความเกิดแห่งเราชาตินี้มี  ณ  ที่สุด
07,0049,016,บัดนี้ความเกิดอีกไม่มี.  พระองค์เกิดปัจจเวกขณญาณหยั่งทราบด้วย  
07,0049,017,ประการฉะนี้.  อาสวักขยญาณปรีชาหยั่งทราบรู้ความสิ้นอาสวะนี้เป็น
07,0049,018,วิชชาที่ ๓  พระองค์ได้บรรลุแล้ว  ณ  ปัจฉิมยามที่สุดแห่งราตรี  วิศาข-
07,0049,019,ปุรณมีมงคลสมัย.
07,0049,020,พระพุทธคุณ
07,0049,021,สมเด็จพระผู้ทรงพระภาคนั้น  ครั้นเมื่ออาสวักขยญาณวิชชาอัน