Book,Page,LineNumber,Text
07,0040,001,สักกะผู้บิดา  เราได้สงัดจากกามทั้งหลาย  สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลาย 
07,0040,002,แล้วเขาไปถึงพร้อมบรรลุปฐมฌาน วิตกวิจาร  มีปีติสุขและสุขเกิดแต่วิเวก
07,0040,003,หรือสมาธินั้นจะพึงเป็นหนทางเพื่อจะตรัสรู้.  
07,0040,004,ครั้งนั้น สตานุสารีวิญญาณ  วิญญาณไปตามสติก็ได้เกิดมีแด่พระ
07,0040,005,มหาบุรุษเจ้าว่า  สมาธินั้นแลเป็นหนทางเพื่อจะตรัสรู้  เรากลัวแต่สุขที่
07,0040,006,เว้นจากกามทั้งหลาย  เว้นอกุศลธรรมทั้งหลายนั้นหรือ  เราไม่กลัวแต่สุข
07,0040,007,อันนิราศจากกามและอกุศลธรรมนั้นดอก  ก็แต่ความสุขนั้น  อันบุคคลมี
07,0040,008,กายหิวอ่อนเกินประมาณอยู่อย่างนี้   ไม่ทำง่ายเพื่อจะได้  เมื่อบุคคลมี
07,0040,009,กายถึงซึ่งความบอบช้ำหิวอ่อนนักอยู่อย่างนี้แล้ว  ไม่ได้บรรลุความสุข
07,0040,010,นั้นได้ง่ายเลย  ไฉนหนอเราพึงกลืนกินซึ่งอาหารหยาบ  คือข้าวสุก
07,0040,011,และกุมมาสเถิด  แต่นั้นพระมหาบุรุษก็สละทุกรกิริยานั้นเสีย  เสวย
07,0040,012,พระอาหารหยาบข้าวสุกและกุมมาสตามปกติเหมือนแต่ก่อนนั้น.
07,0040,013,ครั้งนั้น ภิกษุทั้ง ๕ ซึ่งมีนามบัญญัติสมัญญาว่าเบญจวัคคีย์
07,0040,014,หวังต่อคุณพิเศษทางอุตริมนุสสธรรมแต่พระมหาบุรุษเจ้าเป็นเบื้องหน้า
07,0040,015,มาบำรุงปฏิบัติพระองค์อยู่เนืองนิตย์  ด้วยความประสงค์จำนงจิตต่อ
07,0040,016,อลมริยญาณทัสสนะวิเศษ  ซึ่งพระโพธิสัตว์เจ้าจะได้ตรัสรู้แล้วประทาน
07,0040,017,แก่ตน  ครั้นเห็นพระมหาบุรุษเสวยพระอาหารหยาบฉะนั้น  ก็เบือน
07,0040,018,จิตคิดเห็นว่า  พระองค์ทรงมักมากคลายเสียจากความเพียรหันเวียนมา
07,0040,019,เพื่อฟุ่มเฟือยนักแล้ว  จึงพร้อมกันทั้ง ๕  หลีกไปเสียจากพระมหา-
07,0040,020,บุรุษโพธิสัตว์เจ้านั้น  ไม่อาลัย.  ให้บัณฑิตพึงสันนิษฐานในที่นี้ว่า ซึ่ง
07,0040,021,ภิกษุเบญจวัคคีย์ได้มาปฏิบัติพระองค์อยู่แล้ว  หลีกไป  ณ ภายหลังฉะนี้