Book,Page,LineNumber,Text
06,0047,001,เช่นไม่รู้ว่า  มีคนลอบเอายาพิษมาปนไว้ในอาหาร  และให้อาหารนั้น
06,0047,002,แก่ผู้อื่น  เขากินตาย.   คนอื่นตายด้วยเหตุเช่นนี้   แม้เกิดแต่ประโยค 
06,0047,003,ของภิกษุ  ไม่เป็นอาบัติ.  
06,0047,004,สิกขาบทที่ ๔ ว่า   อนึ่ง  ภิกษุใด   ไม่รู้เฉพาะ   [คือไม่รู้จริง]
06,0047,005,กล่าวอวดอุตตริมนุสสธรรม  อันเป็นความเห็นอย่างประเสริฐ  อย่าง
06,0047,006,สามารถ   น้อมเข้ามาในตัวว่า   ข้าพเจ้ารู้อย่างนี้  ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้
06,0047,007,ครั้นสมัยอื่นแต่นั้น  อันผู้ใดหนึ่งถือเอาตามก็ตาม  ไม่ถือเอาตาม
06,0047,008,ก็ตาม   [คือเชื่อก็ตาม  ไม่เชื่อก็ตาม  แต่ในบทภาชนีย์คัมภีร์วิภังค์
06,0047,009,แก้ความว่า  ถูกซักถามก็ตาม  ไม่ถูกซึกถามก็ตาม]   ก็เป็นต้อง
06,0047,010,อาบัติแล้ว  มุ่งความหมดจด  [คือพ้นโทษ]  จะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า
06,0047,011,แน่ะท่าน  ข้าพเจ้าไม่รู้  ได้กล่าวว่ารู้  ไม่เห็น  ได้กล่าวว่าเห็น  ได้พูด
06,0047,012,พล่อย  ๆ  เป็นเท็จเปล่า ๆ  เว้นไว้แต่สำคัญว่าได้บรรลุ แม้ภิกษุนี้
06,0047,013,ก็เป็นปาราชิก  หาสังวาสมิได้.
06,0047,014,ในคัมภีร์วิภังค์  แจกบทอุตตริมนุสสธรรมไว้เป็นอันมาก  จะ
06,0047,015,แสดงทั้งนั้นเกรงจะฟั่นเฝือ  จะกล่าวแต่ชื่อก็ไม่มีประโยชน์อะไรนัก
06,0047,016,นอกจากเป็นหัวข้อสำหรับผู้ได้เคยสนใจ   ในที่นี้จักกล่าวแต่โดยเค้า
06,0047,017,เงื่อนเท่านั้น.  อุตตริมนุสสธรรม  แปลว่า  คุณอย่างยวดยิ่งของมนุษย์
06,0047,018,หรือแปลว่า   คุณของมนุษย์ผู้ยวดยิ่ง   ความก็ลงรอยเดียวกัน.  คน
06,0047,019,ในครั้งนั้น  เขานับถือการทำใจให้เป็นสมาธิลงได้  และการทำใจให้
06,0047,020,บริสุทธ์ปราศจากกิเลสว่า  เป็นความรู้อย่างสูง  เพราะผลวิเศษต่าง ๆ