Book,Page,LineNumber,Text
06,0021,001,กัณฑ์ที่  ๓  
06,0021,002,สิกขาบท  
06,0021,003,พระบัญญัติมาตราหนึ่ง ๆ  เป็นสิกขาบทอันหนึ่ง  ๆ.  สิกขาบทนั้น
06,0021,004,ทรงตั้งขึ้นด้วยเป็นพุทธอาณา  ที่ได้แก่อาทิพรหมจริยกาสิกขาก็มี  ทรง
06,0021,005,ตั้งขึ้นด้วยเป็นอภิสมาจาร  คือขนบธรรมเนียม  ที่ได้แก่อภิสมาจาริกา-
06,0021,006,สิกขาก็มี.  อย่างก่อนนั้น  มาในพระปาติโมกข์  มีพระพุทธานุญาต
06,0021,007,ให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ทุกกึ่งเดือน.  อย่างหลังนั้น   มานอกจากพระ-
06,0021,008,ปาติโมกข์  เว้นไว้แต่เสขิยวัตรซึ่งมาในพระปาติโมกข์  กระทู้นี้เป็น
06,0021,009,สำคัญควรใส่ใจ.  ในหนังสือนี้  จักตั้งกระทู้นี้เป็นหลัก และจักพรรณนา
06,0021,010,ความตามกระทู้นี้.
06,0021,011,จำนวนแห่งสิกขาบท   มาในพระปาติโมกข์มีพอประมาณ  จำนวน
06,0021,012,แห่งสิกขาบท   มานอกพระปาติโมกข์มีมากกว่ามาก    จนพ้นความใส่ใจ
06,0021,013,ของผู้ศึกษา  เรียกว่าพ้นคณนาก็ได้.   นอกจากนี้  ยังมีข้อปรับอาบัติ
06,0021,014,อันพระคันถรจนาจารย์ตั้งเพิ่มเติมเข้าไว้อีก  เรียกว่าบาลีมุตตกทุกกฎ.
06,0021,015,สิกขาบทเหล่านี้  ย่อมปรากฏเห็นเป็นมากจนฟั่นเฝือ  เหลือที่จะประพฤติ
06,0021,016,ให้ครบครันได้  ทั้งกาลเทศะก็เข้ามาเป็นเหตุขัดขวางด้วย  ภิกษุทั้งหลาย
06,0021,017,จึงได้หาทางหลีกเลี่ยงบ้าง  เลิกเสีย  กล่าวคือทนเป็นอาบัติเอาบ้าง  เมื่อ
06,0021,018,เลิกอย่างหนึ่งแล้ว  ก็ชวนให้เลิกอย่างอื่นต่อไปอีก  แม้ยังไม่ถึงเวลา.
06,0021,019,พระศาสดา  ทรงคำนึงเห็นเหตุนี้มาแล้ว  เมื่อจะนิพพาน  ได้ประทาน
06,0021,020,พระพุทธานุญาตไว้ว่า  ถ้าสงฆ์ปรารถนา  ก็จงถอนสิกขาบทเล็กน้อยได้.