Book,Page,LineNumber,Text
06,0013,001,แห่งอาบัติอันเกิดทางกายกับจิตก็ได้  ทางวาจากับจิตก็ได้   เช่นอาบัติ       
06,0013,002,ตัวอย่างแห่งอาบัติเกิดทางกายกับจิต   พึงเห็นอาบัติปาราชิก  เพราะ
06,0013,003,เสพเมถุน.   ตัวอย่างแห่งอาบัติเกิดทางวาจากับจิตพึงเห็นในอาบัติทุกกฏ
06,0013,004,เพราะแสดงธรรมแก่คนมีอาการไม่เคารพ  แต่ไม่ใช่คนเจ็บไข้ที่จำเป็น
06,0013,005,จะต้องทำดังนั้น  ในอรรถกถาแสดงสมุฏฐานแห่งอาบัติมากออกไป
06,0013,006,เป็น ๑๓  ด้วยนับแยกอาบัติซึ่งเกิดแก่สมุฏฐานเดียวบ้าง  หลายสมุฏฐาน 
06,0013,007,บ้าง  ข้าพเจ้าเห็นฟั่นเฝือเกินความต้องการจะรู้  จึงงดเสีย  ไม่กล่าวไว้
06,0013,008,ในที่นี้.   ผู้ต้องการจะรู้ละเอียด  จงดูในบุพพสิกขาวัณณนาของท่าน
06,0013,009,พระอมราภิรักขิต  [อมร  เกิด]   นั้นเถิด.
06,0013,010,เพ่งเอาเจตนาเป็นที่ตั้ง   อาบัติจัดเป็น  ๒  พวก  คือที่เกิดขึ้นโดย
06,0013,011,สมุฏฐานมีเจตนาด้วย  เรียกสจิตตกะ  ที่เกิดขึ้นโดยสมุฏฐาน  แม้
06,0013,012,ไม่มีเจตนา  เรียกอจิตตกะ.   นี้เป็นกระทู้สำคัญที่ควรใส่ใจสำหรับ
06,0013,013,รู้จักอาบัติ.  นึกแต่ลำลังอาบัติ    น่าจะเห็นไปว่าล่วงด้วยไม่มีเจตนา
06,0013,014,ปรับให้เป็นอาบัติอยู่ข้างแรงไป   ถ้านึกถึงกฎหมายสำหรับบ้านเมือง
06,0013,015,เข้าเทียบ  ก็จะเห็นว่า  การลงโทษแก่ผู้ทำผิดด้วยไม่มีเจตนาย่อมมี
06,0013,016,เหมือนกัน   เพราะทำลงไปแล้วย่อมเป็นการเสียเหมือนกัน.  ทาง
06,0013,017,กำหนดรู้อาบัติเป็นสจิตตกะหรืออจิตตกะนั้น  คือรูปความและโวหารใน
06,0013,018,"สิกขาบทนั้นเอง.  เช่นสำนวนแห่งโอมสวาทสิกขาบทว่า  ""เป็นปาจิตติยะ"
06,0013,019,"เพราะกล่าวเสียดแทง""   ดังนี้  รูปความบ่งว่า   มีความจงใจจึงเป็นอัน"
06,0013,020,กล่าวเสียดแทง  เช่นนี้เป็นสจิตตกะ.  สำนวนแห่งสุราปานสิกขาบทว่า