Book,Page,LineNumber,Text 33,0032,001,ทวงคืนมา แล้วถวายเอง ภิกษุรับได้ ไม่ต้องอาบัติ. 33,0032,002,โกสิยวรรคที่ ๒ 33,0032,003,สิกขาบทที่ ๑ หล่อสันถัตด้วยขนเจียมเจือด้วยไหม. 33,0032,004,สันถัต คือ ผ้ารองนั่งของพระ (ไม่ได้ทอ ใช้หล่อ) 33,0032,005,เป็นของหล่อด้วยขนเจียม คือ ขนแกะ หรือขนสัตว์ชนิดหนึ่ง 33,0032,006,ในจำพวกกวาง 33,0032,007,-สิกขาบทนี้ เป็นอาบัติโดยอาการ ๔ คือ :- 33,0032,008,๑. ภิกษุทำเองตั้งแต่ต้นจนสำเร็จ. 33,0032,009,๒. ใช้ผู้อื่นทำตั้งแต่ต้นจนสำเร็จ. 33,0032,010,๓. ตนทำค้าง ใช้ผู้อื่นทำต่อจนสำเร็จ. 33,0032,011,๔. ใช้ผู้อื่นทำค้างไว้ ตนทำต่อจนสำเร็จ. 33,0032,012,เป็นนิสสัคคิยะทั้งนั้น เรียก จตุกกนิสสัคคิยปาจิตตีย์. 33,0032,013,-ได้ของที่คนอื่นทำไว้แล้ว ใช้สอย ต้องทุกกฏ. 33,0032,014,-ใช้เป็นของอื่น ไม่รองนั่ง ไม่เป็นอาบัติ. 33,0032,015,สิกขาบทที่ ๘ รับ ให้รับ ยินดี ซึ่งทองและเงิน. 33,0032,016,เงินทองแท้ และของใช้แทนเงินทอง สำหรับจ่ายซื้อของได้ 33,0032,017,เรียก รูปิยะ ภิกษุรับเองก็ดี ใช้ผู้อื่นรับก็ดี ยินดีเงินทองที่เขา 33,0032,018,เก็บไว้เพื่อตนก็ดี ต้องนิสสัคคิยปาจิตตีย์ ต้องสละแก่สงฆ์. เพราะมีข้อ 33,0032,019,ห้ามไว้ว่ายินดีก็ไม่ได้ ฉะนั้น อย่าถือกรรมสิทธิ์ในเงินทองนั้น แต่ถือเอา 33,0032,020,กรรมสิทธิ์ในอันจะได้ของเป็น กัปปิยะ จากเงินทองนั้นได้อยู่.