Book,Page,LineNumber,Text
21,0007,001,กสิณเดาะเพิกขึ้นแล้ว เหลืออยู่แต่อากาศเปล่า  ด้วยบริกรรมนึกว่า  
21,0007,002,อากาศไม่มีที่สุดดังนี้  เป็นอารมณ์เป็นบ่อเกิด ๑ คือ  วิญญาณัญจา-
21,0007,003,ยตนะ  เพ่งอรูปวิญญาณทีแรก  ด้วยบริกรรมนึกว่า  วิญญาณไม่มีที่สุด
21,0007,004,ดังนี้  เป็นอารมณ์เป็นบ่อเกิด ๑ คือ อากิญจัญญายตนะ  เพ่งความไม่
21,0007,005,มีแห่งอรูปวิญญาณทีแรก  ด้วยบริกรรมนึกว่าน้อยหนึ่งนิดหนึ่งไม่มีดังนี้
21,0007,006,เป็นอารมณ์เป็นบ่อเกิด ๑ คือ เนวสัญญานาสัญญายตนะ  เพ่งอรูป
21,0007,007,วิญญาณที่ ๓ ด้วยบริกรรมนึกว่า  นี่ละเอียดนัก  ที่ประณีตนัก  จะว่ามี
21,0007,008,สัญญาก็ไม่ใช่  ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ ดังนี้  เป็นอารมณ์เป็นบ่อเกิด ๑
21,0007,009,รวมเป็นอรูป  ๔  ฉะนี้.
21,0007,010,กุลบุตรผู้มีศรัทธาปรารถนาจะเจริญสมถภาวนานี้  เมื่อนึกถึง
21,0007,011,ธรรม  ๗ หมวด แตกออกเป็น ๔๐ ประการเหล่านี้ให้เป็นอารมณ์แล้ว
21,0007,012,จะต้องศึกษาในธรรม ๗ หมวด  แตกออกเป็น ๔๐ ประการเหล่านั้นให้
21,0007,013,รู้ให้เข้าใจจำได้แม่นยำชำนาญ  ครั้นศึกษารู้เข้าใจจำได้แม่นยำชำนาญ
21,0007,014,แล้ว  กัมมัฏฐานบทใดเป็นที่ชอบอัธยาศัยควรแก่จิตของตน  ก็พึงเพ่ง
21,0007,015,แล้ว กัมมัฏฐานบทนั้นเป็นอารมณ์เถิด.
21,0007,016,แท้จริงจริตของคนในโลกนี้มีอยู่ ๖ ประการ คือ  ราคจริต
21,0007,017,ประพฤติไปตามราคะ ๑ คือ โทสจริต  ประพฤติไปตามโทสะ ๑ คือ
21,0007,018,โมหจริต  ประพฤติไปตามโมหะ ๑ คือ  สัทธาจิต  ประพฤติไปตาม
21,0007,019,ความเชื่อ ๑  คือพุทธิจริต  ประพฤติไปตามความรู้จริง ๑ คือ  วิตักกจริต
21,0007,020,ประพฤติไปตมวิตก  ๑  รวมเป็นจริต ๖ ฉะนี้.
21,0007,021,ก็คนที่มีจิตมักโอ่โถงภาคภูมิ  รักใคร่ในความสวยความงาม