| Book,Page,LineNumber,Text | |
| 08,0001,001,พุทธศาสนสุภาษิต | |
| 08,0001,002,เล่ม ๒ | |
| 08,0001,003,๑. อัตตวรรค คือ หมวดตน | |
| 08,0001,004,<B>๑. อตฺตทตฺถํ ปรตฺเถน พหุนาปิ น หาปเย | |
| 08,0001,005,อตฺตทตฺถมภิญฺาย สทตฺถปสุโต สิยา.</B> | |
| 08,0001,006,บุคคไม่ควรพล่าประโยชน์ของตน เพราะประโยชน์ผู้อื่นแม้ | |
| 08,0001,007,มาก รู้จักประโยชน์ของตนแล้ว พึงขวนขวายในประโยชน์ขอตน. | |
| 08,0001,008,(พุทฺธ) ขุ. | |
| 08,0001,009,ธ. ๒๕/๓๗. | |
| 08,0001,010,<B>๒. อตฺตานญฺเจ ตถา กยิรา ยถญฺมนุสาสติ | |
| 08,0001,011,สุทนฺโต วต ทเมถ อตฺตา หิ กิร ทุทฺทโม.</B> | |
| 08,0001,012,ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึงทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึก | |
| 08,0001,013,ผู้อื่น ได้ยอนว่าตนแลฝึกยากง | |
| 08,0001,014,(พุทฺธ) ขุ. | |
| 08,0001,015,ธ. ๒๕/๓๖. | |
| 08,0001,016,<B>๓. อตฺตานเมว ปมํ ปฏิรูเป นิเวสเย | |
| 08,0001,017,อถญฺมานุสาเสยฺย น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต.</B> | |
| 08,0001,018,บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน สอนผู้อื่นภายหลัง | |
| 08,0001,019,จึงไม่มัวหมอง. | |
| 08,0001,020,(พุทฺธ) ขุ. | |
| 08,0001,021,ธ. ๒๕/๓๖. | |