Book,Page,LineNumber,Text
42,0023,001,ชื่อว่าการงานสูง.   การงานเล็กน้อย   มีการล้างและทาเท้าเป็นต้น
42,0023,002,ชื่อว่าการงานต่ำ.   บทว่า  <B>ตตฺรุปายาย</B>  แปลว่า  ดำเนินเข้าไปในการ 
42,0023,003,งานที่พึงจะช่วยกันทำนั้น.   บทว่า   <B>อลํ  กาตุํ</B>   คือ   เป็นผู้สามารถทำ.
42,0023,004,บทว่า   <B>อลํ  สํวธาตุํ</B>  คือ  สามารถจัด.   บทว่า   <B>นาถกรโณ</B>  ได้แก่
42,0023,005,"ทำความเป็นที่พึ่งของตน,  อธิบายว่า ""ทำที่พึ่ง."" "
42,0023,006,ฎีกาสัตตมสูตรนั้นว่า  บทว่า   <B>อุจฺจนีจานิ</B>   คือ   ใหญ่และ
42,0023,007,เล็ก.   บทว่า  <B>ตตฺรุปคมนิยา</B>   ความว่า   ดำเนินเข้าไปในการงานที่
42,0023,008,ใหญ่และเล็กนั้น  ๆ  ด้วยสามารถทำให้สำเร็จ   คือ   สมารถในอันยัง
42,0023,009,การงานนั้น  ๆ  ให้เสร็จไป.   บทว่า  <B>ตตฺรุปายาย</B>  ได้แก่เป็นอุบายใน
42,0023,010,การงานนั้น  ๆ  ที่พึงทำให้สำเร็จ.   ภิกษุท่านเรียกว่านาถ   เพราะอรรถ
42,0023,011,ว่า  ปกปัก   รักษา  คุ้มครอง  (ซึ่งตน)   ด้วยธรรมนั่นเอง  เพราะมี
42,0023,012,"ธรรมเป็นที่พึ่ง,   ธรรมอันทำความเป็นที่พึ่งของภิกษุนั้น   เรียกว่า"
42,0023,013,นาถกรณธรรม.
42,0023,014,ก็ความนี้   บัณฑิตพึงตรวจดู   แม้ในสังคีติสูตร   พร้อมทั้ง
42,0023,015,อรรถกถาและฎีกา.
42,0023,016,[๑๓๔]  ศิลปะของบรรพชิตนั้น  พระผู้มีพระภาคตรัสว่าเป็น
42,0023,017,มงคล  เพราะนำมาซึ่งประโยชน์สุขในโลกทั้ง ๒   ทั้งแก่ตนทั้งแก่คน
42,0023,018,เหล่าอื่น.   ในข้อนั้น  มีเรื่องเหล่านี้  (เป็นอุทาหรณ์).
42,0023,019,[เรื่องพระอานนทเถระ]
42,0023,020,คราวหนึ่ง    พระผู้มีพระภาคเมื่อเสด็จจาริกไปในทักขิณาคิรี-
42,0023,021,"ชนบท    ทอดพระเนตรเห็นนาแคว้นมคธ   รับสั่งว่า   ""อานนท์  เธอ"