Book,Page,LineNumber,Text
41,0044,001,ที่อันมีภัย ดังประทีปในที่มืด และเหมือนการได้ข้าวและน้ำเป็นต้น ใน
41,0044,002,เวลาถูกทุกข์มีความหิวและความกระหายเป็นอาทิครอบงำ ฉะนั้น.
41,0044,003,เพราะบัณฑิตเหล่านั้น เป็นผู้สามารถในการกำจัดทุกข์มีภัยเป็น
41,0044,004,ต้นทุกชนิดของหมู่ชนผู้ทำตามคำของตนได้. บุคคลทราบความที่
41,0044,005,เหล่าคนพาลเป็นเช่นเดียวกับของโสโครกมีปลาเน่าเป็นต้น และเหล่า
41,0044,006,บัณฑิตเป็นเหมือนเครื่องสำอางมีของหอมเป็นต้น ทั้งการคบคนพาล
41,0044,007,เป็นทุกข์ คบบัณฑิตเป็นสุข ด้วยประการฉะนี้แล้ว พึงคบแต่เหล่า
41,0044,008,บัณฑิตเท่านั้น ไม่พึงคบเหล่าคนพาล.
41,0044,009,แม้พระผู้มีพระภาค เมื่อจะตรัสสอนพระฉันนเถระ ก็ได้ตรัส
41,0044,010,พระคาถานี้ไว้ในบัณฑิตวรรคแห่งพระธรรมบทว่า
41,0044,011,"[๓๗] ""บุคคลผู้มีปัญญา ไม่พึงคบพวกบาปมิตร,"
41,0044,012,"ไม่พึงคบพวกบุรุษผู้ตำทราม, พึงคบกัลยาณมิตร,"
41,0044,013,"พึงคบบุรุษผู้สูงสุด*."""
41,0044,014,[แก้อรรถ]
41,0044,015,เหล่านั้น บทว่า ภเช ความว่า บัณฑิต (ไม่) พึง
41,0044,016,คบ คือ เข้าไปนั่งใกล้.
41,0044,017,บทว่า ปุริสาธเม ได้แก่ บุรุษผู้เลวทราม คือ บุคคลผู้ต่ำช้า.
41,0044,018,บทว่า ภเชถ แปลว่า พึงคบหา. ก็ในชน ๒ พวกนี้ ชนเหล่าใด
41,0044,019,"ยินดียิ่งในกายทุจริตเป็นต้น, ชนเหล่านั้น ชื่อว่า ปาปมิตร. ส่วน"
41,0044,020,ชนเหล่าใด ประกอบในอัฏฐานะมีการตัดที่ต่อเป็นต้น หรือต่างด้วย
41,0044,021,
41,0044,022,* ขุ. ธ. ๒๕/๒๕