Book,Page,LineNumber,Text
41,0039,001,ความฉิบหายทั้งหลาย ย่อมเจริญแก่บุคคลผู้
41,0039,002,"ส้องเสพคบพาลเกินไป, เจ้าอย่าสมาคมกับ"
41,0039,003,"คนพาลนะ, เพราะการอยู่ร่วมกับคนพาล เป็น"
41,0039,004,เหตุนำทุกข์มาให้ ดุจการอยู่ร่วมกับศัตรูในกาล
41,0039,005,"ทุกเมื่อ, พ่อ เพราะเหตุนั้น พ่อจึงขอร้องเจ้า"
41,0039,006,"ไว้, เจ้าจงทำตามคำของพ่อ, เจ้าอย่าริสมาคม"
41,0039,007,"กับคนพาล เป็นอันขาด, เพราะการสมาคม"
41,0039,008,"กับพวกคนพาล เป็นเหตุนำทุกข์มาให้."""
41,0039,009,[แก้อรรถ]
41,0039,010,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า อุรสีว ความว่า จงดำรง คือตั้ง
41,0039,011,(ตน) ไว้ให้เหมือนบุตรผู้เกิดแต่อกของมารดา ฉะนั้น. อธิบายว่า
41,0039,012,เจ้าดำรง (ตน) ไว้อย่างนั้นแล้ว พึงสำคัญดุจมารดาของตน คบหา
41,0039,013,บุคคลนั้น.
41,0039,014,บทว่า ธมฺเมนได้แก่ โดยธรรมคือสุจริต ๓ อย่างนั่นเอง.
41,0039,015,บทว่า น มญฺติ ความว่า อนึ่ง แม้ประพฤติอยู่อย่างนั้น
41,0039,016,"ก็ไม่ทำความจองหองว่า ""เราประพฤติธรรม."""
41,0039,017,บทว่า วิสุทฺธการึ ได้แก่ ผู้ทำกรรมอันบริสุทธ์ คือ กุศล-
41,0039,018,กรรมบถ ๑๐ ประการ. บทว่า หลิทฺทราคํ คือ ชื่อว่า ผู้เช่นกับผ้า
41,0039,019,ที่ย้อมด้วยขมิ้น เพราะความเป็นผู้มีจิตไม่มั่นคง. บทว่า กปิจิตฺตํ
41,0039,020,ได้แก่ มีจิตวอกแวก คือมีจิตกลับกลอก.
41,0039,021,บทว่า ปุริสํ ได้แก่ บุคคล. บทว่า ราควิราคินํ คือมักรัก