Book,Page,LineNumber,Text
39,0045,001,พระหฤทัย เสด็จมาทูลขอพรว่า ตั้งแต่นี้ต่อไป ขออย่าได้ทรงบวช
39,0045,002,กุลบุตรที่มาดรบิดาไม่อนุญาตเลย.
39,0045,003,ครั้นอยู่ต่อมา นันทภิกษุ นึกกระสันใคร่จะสึก เพราะไม่ได้บวช
39,0045,004,ด้วยศรัทธา ชักให้ระอานึกถึงแต่คู้นัก ที่ต้องถูกพรากกันมานั้น ความ
39,0045,005,นั้นทราบไปถึงพระองค์สมเด็จพระบรมศาสดา ครั้งนั้นแล สมเด็จพระผู้
39,0045,006,มีพระภาคเจ้า ทรงพานันทภิกษุไปเทวโลก ให้ไปดูนางผ้า เพื่อให้ลืม
39,0045,007,คู่รักเก่า เธอก็ดีใจ เพราะสวยงามดีกว่าคู้นักเก่าของตน ภายหลังถูกพวก
39,0045,008,ภิกษุผู้สหายขับอยู่เนือง ๆ ว่า นันทะเป็นลูกจ้างเป็นผู้ถูกซื้อให้อยู่ในพระ
39,0045,009,ศาสนา ตนเองก็นึกกระดาก ละอายแก่ใจ ที่อยู่ในพระศาสนาได้ ด้วย
39,0045,010,หวังจะได้นางฟ้า จึงหลีกหลบไปอยู่แต่ผู้เดียว พากเพียรไม่ท้อถอย
39,0045,011,ไม่ชามินาน ได้ทำให้แจ้งบรรลุเจโตวิมุติ ปัญญาวิมุติ หมดอาสวะ
39,0045,012,เพราะสิ้นเหล่าอาสวะอยู่ในภพนี้แล.
39,0045,013,ครั่งนั้น สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทราบความข้อนั้นแล้ว ทรง
39,0045,014,เปล่งอุทานนี้ในเวลานั้นว่า :-
39,0045,015,[ ๓๓ ] ยสฺส ติณฺโณ กามปงฺโก เปือกตมคือกาม อันผู้ใดข้ามได้แล้ว
39,0045,016,มทฺทิโต กามกณฺฏโก หนามคือกาม อันผู้ใดย่ำยีได้แล้ว
39,0045,017,โมหกฺขยมนุปฺปตฺโต ผู้นั้น ถึงธรรมเป็นที่สิ้นโมหะแล้ว
39,0045,018,สุขทกฺเข น เวธติ. ไม่ต้องหวั่นไหวในเพราะสุขและ
39,0045,019,ทุกข์เลย.
39,0045,020,พวกภิกษุสนทนากันว่า ท่านทั้งหลาย ! ขึ้นชื่อว่าพระพุทธเจ้า
39,0045,021,
39,0045,022,๓๓. ธมฺ. ๑/๑๑๒