Book,Page,LineNumber,Text
39,0042,001,[ ๓๑ ] ธมฺโม หเว รกฺขติ ธมฺมจารึ ธรรมแลย่อมรักษาผู้ประพฤติ
39,0042,002,ธรรม
39,0042,003,ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ ธรรมที่บุคคลประพฤติดีแล้วย่อม
39,0042,004,นำสุขมาให้
39,0042,005,เอสานิสํโส ธมฺเม สุจิณฺเณ ความนำสุขมาให้นี้ เป็นอานิสงส์
39,0042,006,ในธรรม ที่บุคคลประพฤติดีแล้ว
39,0042,007,น ทุคฺคตึ คจฺฉติ ธมฺมจารี. ผู้ประพฤติธรรม ย่อมไม่ไปสู่ทุคติ
39,0042,008,สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า เมื่อจะทรงเปลื้องวาทะที่ว่า ทรง
39,0042,009,ตั้งอุปติสสภิกษุกับโกลิตภิกษุให้เป็นพระอัครสาวกเพราะเห็นแก่หน้า จึงได้
39,0042,010,ทรงเล่าเรื่องของท่านอัญญาโกณฑัญญะว่า ได้ทำบุญตั้งความปรารถนา
39,0042,011,ไว้เพียงเท่านั้น แล้วทรงเล่าเรื่องพระยศ สหายพระยศ พระภัททวัคคีย์
39,0042,012,และเหล่าชฎิล ๓ พี่น้อง ตามที่ปรากฏอยู่ในเรื่องแห่งท่านนั้น ๆ ก็เพียง
39,0042,013,เพื่อจะสำเร็จแก่พระอรหันต์เท่านั้น เพราะเหตุนั้น ชื่อว่าทรงตั้งเพราะ
39,0042,014,เห็นแก่หน้าหามิได้ แล้วทรงเล่าเรื่องพระอัครสาวกทั้ง ๒ ว่า ใน
39,0042,015,พุทธกาลแห่งพระอโนมทัสสี ในจันทรวดีนคร สารีบุตรเกิดเป็นมาณพ
39,0042,016,ชื่อสรทะ โมคคัลลานะเกิดเป็นกุฎุมพีชื่อสิริวัฑฒะ เธอทั้ง ๒ นี้เป็น
39,0042,017,สหายร่วมกันมาแต่ครั้งนั้น สมัยหนึ่งสรทมาณพ เห็นความที่อัตภาพนี้
39,0042,018,จะรู้เห็นได้ ก็แต่ในโลกนี้เท่านั้น ในโลกหน้า หารู้ว่าจะเป็นอย่างไร
39,0042,019,ไม่ ความที่จะต้องตายนี่แหละเป็นเที่ยงแท้ เราจะบวชดีกว่า สมบัติ
39,0042,020,ไม่เป็นแก่นสารอะไร ตายแล้วก็เอาไปไม่ได้ จึงไปชวนสิริวัฑฒะผู้
39,0042,021,
39,0042,022,๓๑. ธมฺ. ๑/๘๙. ชา. ๕/๔๙๐