Book,Page,LineNumber,Text
39,0022,001,พราหมณ์ได้สดับคำนั้นแล้ว กลับได้สติไม่อวดดีเล็งเห็นว่า ตนเอง
39,0022,002,เขลากว่า เพราะอยากได้ของที่ไม่มี มาณพคนนี้พูดถูกต้องกว่าเรา จึงได้
39,0022,003,กล่าวไป เพื่อแสดงความที่ตนเขลากว่าว่า :-
39,0022,004,[ ๑๕ ] สจฺจํ โข วเทสิ มาณว พ่อมาณพ ! ท่านพูดถูกทีเดียว
39,0022,005,อหเมว กนฺนทตํ พาลฺยตโร บรรดาเราทั้ง ๒ คนซึ่งคร่ำครวญ
39,0022,006,อยู่ ข้าพเจ้าเองเป็นคนเขลากว่า
39,0022,007,จนฺทํ วิย ทารโก รุทํ ข้าพเจ้าร้องไห้อยากได้บุตรที่ตาย
39,0022,008,ปุตฺตํ กาลกตาภิปตฺถยํ. แล้วคืนมา ก็เท่ากับเด็กร้องไห้
39,0022,009,อยากจะได้พระจันทร์ฉะนั้น.
39,0022,010,อทินนปุพพกพราหมณ์ เมื่อได้ฟังคำเทพบุตรพูดเปรียบเปรยแล้ว
39,0022,011,กลับได้สติ แล้วก็เป็นผู้หายโศก ไม่ต้องเที่ยวร้องไห้ร่ำรี้ร่ำไร เหมือน
39,0022,012,อย่างก่อน ปรารถนาจะชมเชยสรรเสริญเทพบุตร จึงได้กล่าวคาถา
39,0022,013,เหล่านี้ว่า :-
39,0022,014,[ ๑๖ ] อาทิตฺตํ วต มํ สนฺตํ ผู้ใดรดข้าพเจ้า ซึ่งเป็นผู้ร้อน
39,0022,015,ฆตสิตฺตํว ปาวกํ เหมือนบุคคลดับไฟ ที่ราดน้ำมัน
39,0022,016,วารินา วิย โอสิฺจํ เนย ด้วยน้ำ ยังความกระวน
39,0022,017,สพฺพํ นิพฺพาปเย ทรํ กระวายทั้งปวงให้ดับ
39,0022,018,อพฺพุหิ วต เม สลฺลํ ผู้ใดถอนลูกศรคือความโศก อัน
39,0022,019,โสกํ หทยนิสฺสิตํ อาศัยหทัยของข้าพเจ้าหนอ บรร-
39,0022,020,โย เม โสกปเรตสฺส เทาความโศกถึงบุตรของข้าพเจ้า
39,0022,021,ปุตฺตโสกํ อปานุทิ ผู้มีแต่ความโศกเป็นเบื้องหน้า
39,0022,022,
39,0022,023,๑๕. ธมฺ. ๑/๒๘ ๑๖. ธมฺ. ๑/๒๘