Book,Page,LineNumber,Text
39,0009,001,เล่าขอรับ ? พระเถระได้นิ่งเสีย แม้หมอถามซ้ำก็ไม่ตอบว่ากระไร ขณะ
39,0009,002,นั้น หมอจึงได้กล่าวว่า ท่านผู้เจริญเจ้าข้า ท่านไม่หาความสบายให้แก่
39,0009,003,ตัวของท่านเอง ก็ตามแต่ใจเถิด ตั้งแต่วันนี้ต่อไป ขอท่านอย่าได้กล่าว
39,0009,004,ว่า หมอคนโน้นรักษาตาเรา ถึงข้าพเจ้าก็จะไม่กล่าวว่า ข้าพเจ้าเป็น
39,0009,005,หมอรักษาตนท่าน เพื่อกันความเสียชื่อของข้าพเจ้า พระเถระถูกหมอ
39,0009,006,บอกเลิกแล้ว เดินกลับไปวัด ครั้นแล้วดำริเตือนตนฉะนี้ว่า ท่านแม้
39,0009,007,หมอเขาบอกเลิกเสียแล้ว ท่านอย่าได้ละอิริยาบถเสียนะสมณะ แล้วกล่าว
39,0009,008,สอนตนด้วยคาถาว่า :-
39,0009,009,[ ๓ ] ปฏิกฺขิตฺโต ติกิจฺฉาย ปาลิตะ ! ท่านถูกหมอเขาบอก
39,0009,010,เวชฺเชานาสิ วิวชฺชิโต เลิกจากการรักษา ทิ้งเสียแล้ว
39,0009,011,นิยโต มจฺจุราชสฺส เป็นผู้เที่ยวต่อมฤตยุราช จะมัว
39,0009,012,กึ ปาลิต ปมชฺชสิ. ประมาทอยู่ไยเล่า ?
39,0009,013,พระจักขุปาลเถระกล่าวสอนตนดังในข้อที่ ๓ นั้นแล้ว บำเพ็ญ
39,0009,014,สมณธรรม ลำดับนั้น พอมัชฌิมยามล่วงแล้ว ทั้งดวงตาทั้งกิเลสของ
39,0009,015,ท่านแตกพร้อมกัน ไม่ก่อนไม่กลังกว่ากัน ท่านเป็นพระอรหันต์
39,0009,016,สุกขวิปัสสก แล้วเดินกลับเข้ากุฎี พอถึงเวลาบิณฑบาต ภิกษุทั้งหลาย
39,0009,017,ไปเรียนว่า ได้เวลาแล้วขอรับ ท่านก็บอกว่า พกกันไปเถิด ข้าพเจ้า
39,0009,018,ตอบอดเสียแล้ว ภิกษุทั้งหลายมาดูตาของท่าน ได้พากันร้องไห้ ตาเปียก
39,0009,019,ตาแฉะไปตาม ๆ กัน ภายหลังพวกมนุษย์ทราบความ ต่างก็พากันมา
39,0009,020,
39,0009,021,๓. ธมฺ. ๑/๑๑