Book,Page,LineNumber,Text
37,0028,001,จับแล้ว  ภิตฺติอาทีสุ  €าเนสุ  ในที่  ท. มีฝาเป็นต้น  ตฺวา รู้แล้ว
37,0028,002,โอโลกนภาวํ  ซึ่งความเป็นคืออันแลดู  อตฺตโน  ซึ่งตน อโนโลเกนฺโต  
37,0028,003,วิย  จ  เป็นผู้เพียงดังว่าไม่แลดูอยู่ด้วย  อฺาวิหิตโก  วิย  จ  เป็นผู้
37,0028,004,เพียงดังว่ามีใจอันส่งไปแล้วในที่อื่นด้วย  นิทฺทายนฺโต  วิย จ  เป็นผู้
37,0028,005,เพียงดังว่าประพฤติหลับอยู่ด้วย  หุตฺวา  เป็น  สลฺลกฺเขตฺวา  กำหนด
37,0028,006,แล้ว  ปมาทํ  ซึ่งความประมาท  มนุสฺสานํ  แห่งมนุษย์  ท.  อนุปติตฺวา
37,0028,007,โผลงแล้ว   ( มนุสฺเสสุ )  ครั้นเมื่อมนุษย์ ท.  สุสุ  อิติ  วทนฺเตสุเอว
37,0028,008,กล่าวอยู่ว่า  สุสุ ดังนี้นั่นเทียว  คเหติวา คาบเอาแล้ว  มุขปูรํ  วตฺถุํ
37,0028,009,ซึ่งวัตถุอันยังปากให้เต็ม ภาชนโต  จากภาชนะ  ปลายติ  ย่อมบินหนีไป
37,0028,010,ยถา  ฉันใด  อหิริกปุคฺคโลปิ  แม้  อ.  บุคคลผู้ไม่มีความละอาย  ปวิสิตฺวา
37,0028,011,เข้าไปแล้ว  คามํ  สู่บ้าน สทฺธึ  พร้อม  ภิกฺขูหิ  ด้วยภิกษุ ท.  ววฏฺ€เปติ
37,0028,012,กำหนดอยู่  ยาคุภตฺตฏฺ€านาทีนิ  €านานิ  ซึ่งที่  ท.  มีที่แห่งข้าวยาคูและ
37,0028,013,ภัตเป็นต้น  ภิกฺขู  อ. ภิกษุ  ท.  จริตฺวา  เที่ยวไปแล้ว  ปิณฺฑาย  เพื่อ
37,0028,014,บิณฑบาต  ตตฺถ  คาเม  ในบ้านนั้น  อาทาย  ถือเอาแล้ว  ยาปนมตฺตํ
37,0028,015,อาหารํ  ซึ่งอาหารอันสักว่าเป็นเครื่องยังอัตภาพให้เป็นไป  คนฺตฺวา
37,0028,016,ไปแล้ว  อาสนสาลํ  สู่ศาลาอันเป็นที่นั่ง  ปจฺจเวกฺขนฺตา  พิจารณาอยู่
37,0028,017,ปิวิตฺวา  ดื่มแล้ว  ยาคุํ  ซึ่งข้าวยาคู  มนสิกโรนฺตา  กระทำไว้ในใจอยู่
37,0028,018,กมฺมฏฺ€านํ  ซึ่งกรรมฐาน  สชฺฌายนฺติ  สาธยายอยู่  สมฺมชฺชนฺติ  กวาด
37,0028,019,อยู่  อาสนสาลํ  ซึ่งศาลาอันเป็นที่นั่ง  ปน  ส่วนว่า  อยํ  อหิริกปุคฺคโล
37,0028,020,อ.  บุคคลผู้ไม่มีความละอายนี้  อกตฺวา  ไม่กระทำแล้ว  กิฺจิ  ซึ่งอะไร ๆ
37,0028,021,คามาภิมุโข  ว  เป็นผู้มีหน้าเฉพาะต่อบ้านเทียว  โหติ  ย่อมเป็น  โส