Book,Page,LineNumber,Text 34,0038,001,ในกาลจบเทศนา การตรัสรู้ธรรม ได้มีแก่สัตว์ ๘ หมื่น ๔ พัน 34,0038,002,แล้ว. 34,0038,003,[อุคคเสนทูลขอบรรพชาอุปสมบท] 34,0038,004,ฝ่ายบุตรเศรษฐี กำลังยืนอยู่บนปลายไม้แป้น บรรลุพระอรหัต 34,0038,005,พร้อมด้วยปฏิสัมภิทาแล้ว ลงจากไม้แป้นมาสู่ที่ใกล้พระศาสดา ถวาย 34,0038,006,บังคมด้วยเบญจางคประดิษฐ์ ทูลขอบรรพชากะพระศาสดา. ลำดับ 34,0038,007,นั้น พระศาสดา ทรงเหยียดพระหัตถ์เบื้องขวาตรัสกะนายอุคคเสนนั้น 34,0038,008,"ว่า ""ท่านจงเป็นภิกษุมาเถิด."" อุคคเสนนั้นได้เป็นผู้ทรงไว้ซึ่งบริขาร ๘" 34,0038,009,ประหนึ่งพระเถระมีพรรษาตั้ง ๖๐ ในขณะนั้นนั่นเอง. 34,0038,010,"ต่อมา พวกภิกษุ ถามท่านว่า ""คุณอุคคเสน เมื่อคุณลง" 34,0038,011,จากปลายไม้แป้น (สูง) ตั้ง ๖๐ ศอก ขึ้นชื่อว่าความกลัว ไม่ได้มี 34,0038,012,"หรือ ?"" เมื่อท่านตอบว่า ""คุณ ความกลัวย่อมไม่มีแก่ผมเลย,""" 34,0038,013,"จึงกราบทูลแด่พระศาสดาว่า ""พระเจ้าข้า พระอุคคเสนพูดอยู่ว่า" 34,0038,014,"'ผมไม่กลัว' เธอพูดไม่จริง ย่อมอวดคุณพิเศษ."" พระศาสดาตรัสว่า" 34,0038,015,"""ภิกษุทั้งหลาย พวกภิกษุผู้มีสังโยชน์อันตัดได้แล้ว เช่นกับอุคคเสน" 34,0038,016,"ผู้บุตรของเรา หากลัว หาพรั่นพรึงไม่"" ดังนี้แล้วตรัสพระคาถานี้" 34,0038,017,ในพราหมณวรรคว่า :- 34,0038,018,"""เพราะตัดสังโยชน์ได้ หมด, ชน ใดเอย" 34,0038,019,ย่อมไม่สะดุ้งดิ้นรน ไป่ขยั้น 34,0038,020,เราย่อมกล่าวซึ่งชน ข้ามเครื่อง ข้องแฮ 34,0038,021,ปราศจากสังโยชน์นั้น ว่าผู้เป็นพราหมณ์.